Δάκρυσα από τα γέλια με τα παραπάνω μηνύματα <!-- s:cool -->:cool<!-- s:cool -->
Επειδή πέρασα κάμποσους μήνες στη Λευκάδα πριν μερικά χρόνια, γράφτηκα στο φόρουμ μόνο για να καταθέσω δυο-τρία πραγματάκια. Με την επιφύλαξη ότι έχει περάσει καιρός. Βέβαια τέτοιες μονάδες είναι σαν του Αγγελόπουλου τις ταινίες, ο χρόνος κυλάει βασανιστικά αργά και δεν αλλάζουν εύκολα τα πράγματα.
Κατ' αρχάς η μονάδα διαιρείται στον καταυλισμό και στο ραντάρ, υψόμετρο 1.100 και 1.200 αντίστοιχα. Εννοείται εξωφρενικό κρύο το χειμώνα (έχω δει θερμόμετρο να γράφει -9 μια νύχτα Γενάρη), ομίχλη να μη βλέπεις στα 10 μέτρα τα πρωινά, υγρασία τρελή, είχαμε 2 μήνες χιόνι το χειμώνα κτλ. Ο καταυλισμός είναι μίνι στρατόπεδο, το ραντάρ είναι ένα κλειστό κτίριο που θυμίζει παρακμιακό διαστημικό σταθμό στο στυλ, λαμαρίνες, εσωτερικές σκάλες, αίθουσα με οθόνες και μπλιμπλίκια. Οι περισσότερες ειδικότητες μένουν κάτω, πάνω ήταν τηλέτυπα, τηλεφωνητής και ένας έξτρα καψιμιτζής (γιωτάδες & βύσματα alert). Υπήρχε στην πόλη της Λευκάδας και Λέσχη Αξιωματικών όπου υπήρχε μάγειρας και σερβιτόρος-οι για να τρώνε οι καραβανάδες. Είχε δουλειά κάθε μέρα αλλά ήταν κάθε μέρα σπίτι τους (ντόπια υπερβύσματα alert).
Το 2005 έπαιζε 14-7 και είχαμε καμιά 35-40 άτομα σταθερά. Στις 14 είχαμε 3 εξόδους, που και που διανυκτερεύσεις. Σε κάποιες επιστασίες, στο ραντάρ, δηλαδή στους γιωτάδες που είχαμε σε τηλέτυπα κτλ., τους έπαιζε πραγματικά 7-7 και τότε. Αναρωτιέμαι πόσους έχει σήμερα για να είναι τόσο γαμάτα... Πριν πάει η σειρά μας, σύμφωνα με ότι έλεγαν οι παλιοί, τους είχε πάει αίμα. Γενικά ήταν πως θα κάτσει η μονάδα. Και τι κουμάσι είναι ο διοικητής.
Όντως είναι πλεονέκτημα να είσαι ντόπιος σε όλα τα νησιά.
Με το κορυφαίο φαί, απλά πέθανα... Σε μας μαγείρευε ένας τσοπάνος που είχε πει ψέμματα ότι ήξερε να μαγειρεύει, πήγε να μας δηλητηριάσει επανειλημμένα και κατάντησε απόκληρος μέσα στη μονάδα. Και ο ΕΠΟΠ μάγειρας ήταν επίσης λίγδης. Απλά να πω ότι έχω δει πράσινη καρμπονάρα <!-- s
-->
<!-- s
--> και δεν είναι ψέμμα. Μου φαίνεται μούφα η πληροφορία, εκτός κι αν έχουν βρει κανένα ικανό και σούπερ φιλότιμο άτομο.
Οι φοβερές τουαλέτες ΕΙΝΑΙ μούφα. Τουρκιά standard edition.
Οι σκοπιές στην εποχή μου ήταν όντως χαλαρές. Με τα κρύα και το χιόνι μπορέσες να την κοπανήσεις πολλές φορές τα βράδια γιατί ήξερες ότι και ο μόνιμος δεν πρόκειται να αφήσει το κρεβάτι του και τα περίπολα ήταν ανέκδοτο. Όλη η μοναδά ήταν λίγο σκορποχώρι. Εδώ ο μόνιμος που ήταν επόπτης ραντάρ την έπεφτε για ύπνο και έλεγε στον καψιμιτζή να τον ξυπνήσει αν γίνει κάτι... Κατά καιρούς είχε όμως πολύ βαρβάτες αγγαρείες.
Δεν μπορώ να πω ότι γενικά πήζαμε στη δουλειά και στην κούραση (όπου λέξεις τύπου "πτέρυγα μάχης", "προβλεπέ", "ετοιμότητα", "γυάλισμα" κτλ., φανταστείτε το ακριβώς αντίθετο), αλλά ότι σε τρέλαινε η βαρεμάρα και το φαλακρό βουνό. Μετά τις 10 μέρες εκεί σου τη βάραγε το κρύο, η ερημιά, η ρουτίνα κτλ. Οι καραβανάδες δεν ασχολούνταν. Με το που έφευγε ο δίκας το μεσημέρι, είχαμε πλήρη χαλάρωση. Ποιος να ανέβει εκεί πάνω, εκτός από κανά τουρίστα που χανόταν στο δρόμο το καλοκαίρι... Μία φορά είχε γίνει νυκτερινή εξωτερική (είχα ήδη φύγει) και βρήκαν το στρατόπεδο σε διάλυση.
Η φάση ήταν σχεδόν αυτοδιοίκηση τότε ώρες-ώρες. Αν οι φαντάροι που είχαν τον έλεγχο ήταν εντάξει και είχαν να κάνουν με συνεννοήσιμους ανθρώπους, τότε τα φέρναμε βόλτα. Αν ήταν χώστες και ζώα, πήγαινε η φάση χάλια.
Το νησί όντως μετράει. Το καλοκαίρι.
Τότε για τα δεδομένα της αεροπορίας της εποχής ήταν μάλλον λίγο πάνω του μετρίου. Δεν ήταν ότι χειρότερο, αλλά κορυφαία μετάθεση δεν την έλεγες ούτε. Το off ήταν πάντως απόλαυση.
Και τέλος το κυριότερο: Θυμάμαι καλά που είχαμε βάλει τηλεφωνητές και άτομα στην πύλη να λένε παραμύθια σε αφελείς μπας και καταφέρουμε να φέρουμε κάποιον στη μονάδα με μετάθεση. Αυτά συνήθως γίνονται σε στιγμές απελπισίας.
Συμβουλές. 1) Πάρτε αξιόπιστες πληροφορίες, 2) Αν είναι να πάτε (το off είναι πειρασμός), πηγαίνετε άνοιξη-καλοκαίρι.
Αυτά με αγάπη, από Δ' 04.
