[quote author="Loader"]οκ θα το ρωτήσω στα ίσια κι ας γίνει ό,τι θέλει!
ένα άτομο που, εξ'αιτίας άγριας συμπεριφοράς των άλλων εναντίον του, εξοργίζεται και αυτοτραυματίζεται (δηλαδή ξεσπάει στον εαυτό του για να μη ξεσπάσει στους άλλους και τα κάνει χειρότερα), έχει θέση στο στρατό; θα πάει κάτω από Ι1;
αν έχει πεντακάθαρα σημάδια αυτοτραυματισμού από μαχαίρι στα χέρια του και τα μπράτσα του, ο στρατιωτικός γιατρός δίνει σημασία σε τέτοια;[/quote]
Όπως το περιγράφεις, είναι μια κατάσταση που σε στρατιωτικό περιβάλλον μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, οπότε με βάση τη λογική και μόνο θα πρέπει να πάρεις απαλλαγή για ψυχολογικούς λόγους.
Στο ΦΕΚ για την κρίση σωματικής ικανότητας δεν αναφέρει κάτι σχετικό (απ' όσο καταλαβαίνω). Προφανώς όμως θα εμπίπτει σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες, οπότε προβλέπεται διετής αναβολή και απαλλαγή με Ι5 στην επανεξέταση:
[quote author="ΦΕΚ"]
169. ΔΑ Ι/5 (ΣΙ/5) Ψυχωσικές διαταραχές (σχιζοφρενικές, παραληρητικές, μείζονες συναισθματικές, άτυπες κ.α.)
175. ΔΑ Ι/5 (ΣΙ/5) Χρόνιες βαριές νευρωσικές διαταραχές (Αγχώδης καταθλιπτική, δυσθυμική, σωματόμορφη, διασχιστική, φοβική, ιδεοψυχανακταστική κ.α.)[/quote]
Μην ανησυχείς επομένως για το τι θα συναντήσεις στο στρατό. Απλά θα πρέπει να περάσεις λίγες μέρες πριν την ημερομηνία κατάταξης από το φρουραρχείο της περιοχής σου και να ζητήσεις εξέταση από ψυχολόγο ή υγειονομική επιτροπή για να πάρεις αναβολή. Εκεί θα μιλήσεις ανοιχτά στον ψυχολόγο κι αν είναι όπως τα λες θα σου δώσει σίγουρα διετή αναβολή. Δεν θα ταλαιπωρηθείς καθόλου και θα αποφύγεις έτσι τις πρώτες δυο μέρες της κατάταξης. 2 χρόνια μετά περνάς πάλι από υγειονομική επιτροπή, και εφόσον κρίνουν ότι η κατάσταση είναι η ίδια παίρνεις οριστική απαλλαγή με Ι5 ψυχολογικό.
Πέρα απ' το στρατό όμως, αυτό που περιγράφεις είναι τρομακτικό, για τη δική σου υγεία και ακεραιότητα πάνω απ' όλα. Το θετικό είναι ότι αναγνωρίζεις ότι υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Είναι κάτι που μπορεί να μην μπορείς να αποφύγεις, αλλά τουλάχιστον καταλαβαίνεις ο ίδιος ότι είναι κάτι που θα ήθελες να διορθώσεις. Μπορεί να ανήκει στις κατηγορίες των βαριών ψυχικών διαταραχών, δεν είσαι όμως ούτε τρελός, ούτε "στον κόσμο σου" ούτε σχιζοφρενής.
Το επόμενο βήμα είναι να βρεις τη δύναμη και τη θέληση να το συζητήσεις με κάποιον δικό σου. Άνθρωποι δικοί σου που σ' αγαπάνε είναι σίγουρο ότι θα κάνουν τα πάντα να σε βοηθήσουν. Μην φοβάσαι για το πως θα σε αντιμετωπίσουν. Και μόνο ότι αναγνωρίζεις ότι έχεις αυτό το πρόβλημα, δείχνει ότι σκέφτεσαι λογικά κι οτι θες να γίνεις εσύ καλά, για τον εαυτό σου.
Μη φοβηθείς ότι θα σου περάσουν λουριά και θα σε κλείσουν σε καμιά ψυχιατρική κλινική, ή θα σε κλειδώσουν σε κανένα δωμάτιο στο σπίτι και θα σε στουμπώνουν με φάρμακα. Και μόνο η συζήτηση των όποιων προβλημάτων που έχεις με δικούς σου ανθρώπους ή ακόμη και κάποιες επισκέψεις σε ψυχολόγο που θα μπορέσει με τις γνώσεις που διαθέτει να εντοπίσει την πηγή του προβλήματος, μπορεί να σε βοηθήσουν να νοιώσεις κατ' αρχήν εσύ καλύτερα. Πριν η κατάσταση χειροτερέψει και το σημαντικότερο πριν έρθει η κακιά στιγμή και κάνεις κακό στον εαυτό σου.
Μην σκέφτεσαι λοιπόν προς το παρόν το στρατό, φρόντισε πάνω απ' όλα τον εαυτό σου. Προσπάθησε να κάνεις πράγματα που σε ενδιαφέρουν και σ' ευχαριστούν, ζήσε όλο τον ελεύθερό σου χρόνο μαζί με φίλους και αγαπημένους σου ανθρώπους και κοίτα να περνάς καλά.
Να σημειώσω εδώ ότι δεν είμαι ειδικός, δεν έχω καμιά σχέση με ψυχολογία/ψυχιατρική, απλά ήθελα να πω κάποιες σκέψεις μου. Αν υπάρχει κάποιος ειδικός ας πει κι αυτός τη γνώμη του. Ελπίζω να βοήθησα.