Γιάννης Αδαμίδης
New member
Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΚΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ
Αν κάποιος πριν από έναν χρόνο τολμούσε να πει σε μια παρέα ότι υπηρετεί τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό και μάλιστα στον Σκαραμαγκά, δηλαδή κοντά στον τόπο του, και ότι παρόλα αυτά «δεν παλεύεται εδώ», όλοι μεμιάς θα έβαζαν τα γέλια κι αυτός θα αποτελούσε αντικείμενο χλευασμού στην καλύτερη περίπτωση. Κι όμως στην πραγματικότητα που ζούμε την περίοδο αυτή στο Κέντρο Εκπαίδευσης ΠΑΛΑΣΚΑΣ ταιριάζει γάντι η φράση αυτή, επειδή ακριβώς στο κέντρο μας ισχύει απόλυτα η λογική του παραλόγου. Μην ξεγελιέστε απ’ το ότι τα Μ.Μ.Ε. δεν έχουν κάνει καμμία νύξη. Τούτο οφείλεται στις μεγάλες κυβερνητικές και επιχειρηματικές διασυνδέσεις του διοικητή μας και στο γεγονός πως ό,τι γίνεται μέσα στον στρατό δεν μαθαίνεται προς τα έξω.
Ό,τι ζήσαμε ως ναύτες στο Κ.Ε. ΠΑΛΑΣΚΑΣ αν και δεν μπορεί με τίποτα να περιγραφεί στις γραμμές αυτές, φαίνεται ξεκάθαρα στις αμέτρητες σελίδες ποινολογίων που τρώμε τόσο εμείς οι ναύτες όσο και οι στρατιωτικοί (5Σ επειδή λχ δεν χαιρετήσαμε τον Διοικητή αν και ήμασταν πλάτη, 30Φ και 15Π οι μόνιμοι και πάει λέγοντας)• φαίνεται ακόμη στις εξόδους μας που είναι μισή μέρα ανά τριήμερο (εννοείται ότι τα Σαββατοκύριακα υπηρετείς κανονικά, σε αντίθεση με κάθε άλλη μονάδα του Π.Ν.)• φαίνεται στις μηδαμινές προφορικές άδειες που δίνονται (το πολύ μία μέρα και αυτό σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις, όπως πτυχιακές εξετάσεις), ενώ δεν διανοείται κανείς Ναύτης να διοριστεί στις εκλογές δικαστικός αντιπρόσωπος, γραμματέας ή Εφορευτική Επιτροπή, πράγμα που είναι βέβαια καθόλα νόμιμο για τους στρατευμένους θητείας και θα τους έδινε μάλιστα και μια οικονομική ανάσα, με δεδομένο ότι την περίοδο αυτή είναι χρονικά ανέφικτο να δουλέψουμε.
Ό,τι ζήσαμε συνοψίζεται τελικά σε μια λογική ομηρίας, καθώς μένουμε εντός στρατοπέδου, χωρίς κανείς να μας χρειάζεται, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως επί ημερών του τωρινού διοικητή μας, πρώτον έχουμε καθημερινά Γυμνάσιο Πυρκαγιάς, αν και είναι μαθηματικά βέβαιο πως με τόσο νερό που έχουμε ρίξει απ’ την υγρασία ποτέ δεν πιάσει το στρατόπεδο φωτιά και δεύτερον δημιουργήθηκαν σκοπιές και φυλάξεις σε κάθε διακόσια μέτρα περιμετρικά του στρατοπέδου, ακόμα και στο Πυροσβεστείο(!) λες κι ο εχθρός θα έρθει κατευθείαν στην Αθήνα παρακάμπτοντας με ένα μαγικό τρόπο να περάσει τα σύνορα. Κι όμως ακόμα και τα παιδιά που υπηρετούν στην παραμεθόριο, δηλαδή σε συγκριτικά απίστευτα πιο δύσκολες συνθήκες από μας, δικαιούνται 10 μέρες άδεια, μετάθεση κοντά στην ιδιαίτερη πατρίδα τους μετά το πέρας τριμήνου, ενώ εμείς, κυριευμένοι από τη λογική του παραλόγου, παραμένουμε εγκλωβισμένοι, όμηροι σε ένα στρατόπεδο που μέρα με τη μέρα καταλαμβάνεται τόσο απ’ τη βρώμα των ανθρώπων, όσο και απ’ τη βρώμα κυριολεκτικά., ενώ σε Ναύτες που έχουν βγει οι μεταθέσεις τους και έχουν τελειώσει το προαπαιτούμενο Σχολείο στου ΠΑΛΑΣΚΑ, δεν τους επιτρέπει ο διοικητής να παρουσιαστούν στις υπηρεσίες τους, μόνο και μόνο για να του κάνουν τις αγγαρείες του. Όλα αυτά ισχύουν ασφαλώς στην περίπτωση που δεν υπάρχει υπουργικό βύσμα, γιατί αν υπάρχει όλα τα παραπάνω αναιρούνται. Πλησιάζουν, βλέπετε, οι κρίσεις τον Μάρτιο και ελλοχεύει ο κίνδυνος αποστρατείας του.
Υπάρχει απίστευτη αυστηρότητα στο να έχει κανείς πέντε τσακίσεις στο παντελόνι του και να γυαλίζουν οι αρβύλες του, ενώ είχε φτάσει ο περιβόητος διοικητής στο σημείο να εξαναγκάζει άτομα που κοντεύουν να κλείσουν 35/ετία στο στράτευμα να κάνουν καθημερινά παρέλαση από μπροστά του(!). Κάθε Τρίτη και Πέμπτη 07:15 το πρωί έχουμε επιθεώρηση και όποιος δεν είναι ντυμένος στην τρίχα τρώει Ποινολόγιο. Ποινολόγιο επίσης τρώει και όποιος παραγγέλλει σουβλάκια απέξω λες και το φαγητό του Κέντρου μας αγγίζει την τελειότητα.
Με το κλίμα αυτό τρομοκρατίας και αυστηρότητας θα περίμενε ίσως κανείς να λειτουργούσαν όλα στην εντέλεια. Κι όμως: Οι λεκάνες στις τουαλέτες μας έχουν να καθαριστούν απ’ το καλοκαίρι, μια λεκάνη έχει βουλώσει εδώ και ένα μήνα, τα παιδιά στη σκουπιδιάρα (συγγνώμη, στο «Πλοίο της αγάπης») κυκλοφορούν χωρίς γάντια (!) (ως προς αυτό υπάρχουν και σχετικές φωτογραφίες- ντοκουμέντα), είμαστε είκοσι μέρες χωρίς ζεστό νερό, από τους θαλάμους μας αναδύεται απίστευτη βρώμα, οι πόρτες τους δεν κλείνουν, ντουλάπες δεν έχουμε, κυκλοφορούν αρουραίοι (εγώ προσωπικά έχω δει δύο, στον τρίτο έχει ένα αυτί δώρο) και τσιμπούρια κι ακόμα δεν είδατε τίποτα…Οι μόνες πελάτισσες στα μαγειρεία είναι οι κατσαρίδες, ούτε καν τα σκυλιά που συστηματικά αποφεύγουν τέτοιες κακοτοπιές και συχνάζουν μόνο στο υπόστεγο του οπλονομείου. Μ’ αρέσει μάλιστα που πηγαίνει καθημερινά ο διοικητής στα μαγειρεία να εποπτεύσει. Μα καλά ούτε μπροστά του δεν ξέρει να βλέπει; Τι ακριβώς τελικά εποπτεύει; Αν η στολή αγγαρείας του Ναύτη είναι σιδερωμένη και αν η ζώνη βρίσκεται ακριβώς στη μέση του παντελονιού του;
Παρόλα αυτά το ψάρι δεν βρωμάει μόνο απ’ το κεφάλι. Υπάρχουν κάποιοι απίστευτοι Γ.Ε. που μας βάζουν να κάνουμε απίστευτα πράγματα με το αιτιολογικό ότι είναι εντολή διοικητού κι ο διοικητής όχι μόνο δεν το έχει πει ποτέ, αλλά αντιθέτως έχει πλήρη μεσάνυχτα! Άλλη μια αποτυχία λοιπόν της διοίκησης Παληάτσου που αισίως γιόρτασε με τούρτα και κεράκια (γιατί κάθε διοικητής έχει κι όσους τον γλείφουν) τον έναν χρόνο ζωής της. Και τι να πει κανείς για τη ζωή του άτυχου 50/χρονου που χάθηκε πριν δύο μήνες όταν το φορτηγό, η «Νταίζη», φορτωμένη με χώμα που προοριζόταν για το οίκημα του διοικητή δεν άντεξε το βάρος, δεν έπιασαν τα φρένα στην κατηφόρα κι έπεσε πάνω στο Ι.Χ. Τρεις τουλάχιστον κάμερες ήταν εκεί κι όμως ποτέ δεν μεταδόθηκε το γεγονός του ακαριαίου θανάτου του δύστυχου οδηγού, γιατί είπαμε: Όσα συμβαίνουν στον στρατό μένουν για πάντα στο σκοτάδι. Και φυσικά δεν μιλά κανείς για παραίτηση και φιλότιμο του κυρίου(
διοικητή, ο οποίος την ώρα που μαθεύτηκε το τραγικό δυστύχημα έψαχνε να ρίξει Ποινολόγιο σε άλλους, πάντως όχι στον εαυτό του..
Κι άλλα πολλά έχω να πω, θα περιοριστώ όμως σε ένα: Όταν σε ένα σώμα όπως το Π.Ν., που διακρίνεται για την έλλειψη μεγάλης πίεσης σε όλες τις Μονάδες του και λειτουργεί με βάση το φιλότιμο του Ναύτη και πάντως όχι με την απειλή του Ποινολογίου και με βάση μάλιστα ΑΥΤΟΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ είναι το τρίτο καλύτερο στον κόσμο, τότε εσύ κύριε διοικητά που εφαρμόζεις κατά γράμμα τον προ αιώνων συντεταγμένο κανονισμό του, δεν είσαι νόμιμος, είσαι παράνομος, γιατί πας -έτσι από αντίδραση- κόντρα σε μια σύγχρονη πρακτική αντιμετώπισης των πραγμάτων που και δεκαετίες εφαρμόζεται ήδη και αποτελέσματα έχει δώσει. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε πλοίο ενώ βρίσκεσαι σε κέντρο εκπαίδευσης, κοινώς τα’ χεις κάνει θάλασσα!
Το Poros Resort, όπως έχεις μάθει να λες το έτερο Κέντρο Εκπαίδευσης του Π.Ν., ήταν πεντακάθαρο, οι τουαλέτες του ήταν σαν ξενοδοχείου, το ίδιο και οι ντουζιέρες, το φαγητό ήταν αρκετά καλό, γιατί ακριβώς βασιζόταν σε ό,τι ακριβώς λέγαμε πιο πριν: στο φιλότιμο του Ναύτη. Η λογική τους ήτανε: εμείς σας αφήνουμε να ξεκουραστείτε το μεσημέρι, μπορείτε να φοράτε κοντομάνικη στολή το καλοκαίρι, σας προσφέρουμε θέατρο, σινεμά, μουσική, ποδόσφαιρο, πινγκ- πονγκ, συμπληρώνετε ανώνυμο ερωτηματολόγιο με τα παράπονά σας κι εμείς λαμβάνουμε υπόψη τις παρατηρήσεις σας, οι αγγαρείες γίνονται κάθε μέρα από διαφορετικό λόχο (πράγμα απόλυτα δημοκρατικό και δίκαιο) και εσείς όμως με τη σειρά σας οφείλετε να είστε όπως πρέπει στην αναφορά, να μάθετε στοιχειώδη έστω πεζικά, να καθαρίζετε έστω για λίγα λεπτά τη μέρα τους χώρους υγιεινής και να διατηρείτε τους χώρους που κινείστε καθαρούς. Και το σύστημα αυτό λειτούργησε άψογα. Το «Poros Resort» λοιπόν που στα πιο τρελά σας όνειρα κύριε( Π*** εύχεστε να κλείσει, βρίσκεται δεκαετίες πιο μπροστά από σας. Εσάς σας αρέσει μόνο το θεαθήναι, να γεμίζουν οι σελίδες των Ποινολογίων, να τις βλέπει ο υπουργός και να νομίζει ότι παράγετε έργο, να’ ναι οι ναύτες ντυμένοι στα κάτασπρα του Roll και από ουσία τίποτα, μηδέν. Όποιος ενοχλεί, θα ενοχληθεί, έλεγε ο Παληάτσος. Γνωρίζοντας την ακριβή έννοια της απειλής τόσο για μένα όσο και για τους συναδέλφους μου, αποφάσισα να γράψω όλα αυτά γιατί πιστεύω ότι η αλήθεια με κάθε κόστος πρέπει να βγει προς τα έξω.
Βγαίνοντας μια μέρα απ’ την καντίνα, ένας βαθμοφόρος βλέποντάς με με δύο πακέτα τσιγάρα μου είπε: «Εδώ δεν παλεύεται με τσιγάρα, μόνο με σκληρά ναρκωτικά». Δεν ξέρω αν καταφέρατε κύριε( διοικητά να νικήσετε τον καρκίνο κι αν υποχώρησε κι αυτός άτακτα μπροστά σας ή αν οι πλούσιοι φίλοι σας σας κάλυψαν όλα τα ιατρικά έξοδα. Την ελευθερία λόγου και έκφρασης όμως όσων ζουν και εργάζονται στον ΠΑΛΑΣΚΑ, όπως και την βρώμα κυριολεκτικά και μεταφορικά που φωλιάζει στο Κέντρο μας, δεν θα τη νικήσετε ποτέ. Ούτε σχολεία της προκοπής καταφέρατε να κάνετε. Απομακρύνατε όλους τους πολιτικούς υπαλλήλους και βάλατε στη θέση τους βαθμοφόρους να διδάσκουν, οι οποίοι δεν ήξεραν την τύφλα τους, μόνο και μόνο για να μπορέσετε να τους ελέγξετε. Τόσο καιρό δεν έχετε κάνει τίποτα από άποψη ουσίας. Δεν πα να δώσετε Σ, Φ Τ, Χ, Ψ, Ω και όλα τα γράμματα της αλφαβήτου που εντελώς άρρωστα τα πολλαπλασιάζετε με αριθμούς. Η σκέψη μας θα παραμείνει άναρχη..
Και όσοι από εσάς που τώρα με διαβάζετε, υπηρετείτε τη θητεία σας, όπου κι αν είστε, μην πάρετε κανέναν καραβανά στα σοβαρά. Θέλουν να βγάλουν πάνω σας το κόμπλεξ και την ανικανότητά τους, να ληστέψουν τα όνειρά σας και τη ζωή σας, όπως λήστεψαν τα όνειρα και τη ζωή των γονιών μας που υπηρέτησαν άλλωστε πολλαπλάσια θητεία απ’ τη δικιά μας. Είναι όλοι της πλάκας. Θέλουν να βγουν πετυχημένοι μόνο στα χαρτιά, όχι στην ουσία.
«Ναύτη, πετάξου τώρα να πάρεις 50 νούμερο αρβύλες για τον υιό μου!».
Αν κάποιος πριν από έναν χρόνο τολμούσε να πει σε μια παρέα ότι υπηρετεί τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό και μάλιστα στον Σκαραμαγκά, δηλαδή κοντά στον τόπο του, και ότι παρόλα αυτά «δεν παλεύεται εδώ», όλοι μεμιάς θα έβαζαν τα γέλια κι αυτός θα αποτελούσε αντικείμενο χλευασμού στην καλύτερη περίπτωση. Κι όμως στην πραγματικότητα που ζούμε την περίοδο αυτή στο Κέντρο Εκπαίδευσης ΠΑΛΑΣΚΑΣ ταιριάζει γάντι η φράση αυτή, επειδή ακριβώς στο κέντρο μας ισχύει απόλυτα η λογική του παραλόγου. Μην ξεγελιέστε απ’ το ότι τα Μ.Μ.Ε. δεν έχουν κάνει καμμία νύξη. Τούτο οφείλεται στις μεγάλες κυβερνητικές και επιχειρηματικές διασυνδέσεις του διοικητή μας και στο γεγονός πως ό,τι γίνεται μέσα στον στρατό δεν μαθαίνεται προς τα έξω.
Ό,τι ζήσαμε ως ναύτες στο Κ.Ε. ΠΑΛΑΣΚΑΣ αν και δεν μπορεί με τίποτα να περιγραφεί στις γραμμές αυτές, φαίνεται ξεκάθαρα στις αμέτρητες σελίδες ποινολογίων που τρώμε τόσο εμείς οι ναύτες όσο και οι στρατιωτικοί (5Σ επειδή λχ δεν χαιρετήσαμε τον Διοικητή αν και ήμασταν πλάτη, 30Φ και 15Π οι μόνιμοι και πάει λέγοντας)• φαίνεται ακόμη στις εξόδους μας που είναι μισή μέρα ανά τριήμερο (εννοείται ότι τα Σαββατοκύριακα υπηρετείς κανονικά, σε αντίθεση με κάθε άλλη μονάδα του Π.Ν.)• φαίνεται στις μηδαμινές προφορικές άδειες που δίνονται (το πολύ μία μέρα και αυτό σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις, όπως πτυχιακές εξετάσεις), ενώ δεν διανοείται κανείς Ναύτης να διοριστεί στις εκλογές δικαστικός αντιπρόσωπος, γραμματέας ή Εφορευτική Επιτροπή, πράγμα που είναι βέβαια καθόλα νόμιμο για τους στρατευμένους θητείας και θα τους έδινε μάλιστα και μια οικονομική ανάσα, με δεδομένο ότι την περίοδο αυτή είναι χρονικά ανέφικτο να δουλέψουμε.
Ό,τι ζήσαμε συνοψίζεται τελικά σε μια λογική ομηρίας, καθώς μένουμε εντός στρατοπέδου, χωρίς κανείς να μας χρειάζεται, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως επί ημερών του τωρινού διοικητή μας, πρώτον έχουμε καθημερινά Γυμνάσιο Πυρκαγιάς, αν και είναι μαθηματικά βέβαιο πως με τόσο νερό που έχουμε ρίξει απ’ την υγρασία ποτέ δεν πιάσει το στρατόπεδο φωτιά και δεύτερον δημιουργήθηκαν σκοπιές και φυλάξεις σε κάθε διακόσια μέτρα περιμετρικά του στρατοπέδου, ακόμα και στο Πυροσβεστείο(!) λες κι ο εχθρός θα έρθει κατευθείαν στην Αθήνα παρακάμπτοντας με ένα μαγικό τρόπο να περάσει τα σύνορα. Κι όμως ακόμα και τα παιδιά που υπηρετούν στην παραμεθόριο, δηλαδή σε συγκριτικά απίστευτα πιο δύσκολες συνθήκες από μας, δικαιούνται 10 μέρες άδεια, μετάθεση κοντά στην ιδιαίτερη πατρίδα τους μετά το πέρας τριμήνου, ενώ εμείς, κυριευμένοι από τη λογική του παραλόγου, παραμένουμε εγκλωβισμένοι, όμηροι σε ένα στρατόπεδο που μέρα με τη μέρα καταλαμβάνεται τόσο απ’ τη βρώμα των ανθρώπων, όσο και απ’ τη βρώμα κυριολεκτικά., ενώ σε Ναύτες που έχουν βγει οι μεταθέσεις τους και έχουν τελειώσει το προαπαιτούμενο Σχολείο στου ΠΑΛΑΣΚΑ, δεν τους επιτρέπει ο διοικητής να παρουσιαστούν στις υπηρεσίες τους, μόνο και μόνο για να του κάνουν τις αγγαρείες του. Όλα αυτά ισχύουν ασφαλώς στην περίπτωση που δεν υπάρχει υπουργικό βύσμα, γιατί αν υπάρχει όλα τα παραπάνω αναιρούνται. Πλησιάζουν, βλέπετε, οι κρίσεις τον Μάρτιο και ελλοχεύει ο κίνδυνος αποστρατείας του.
Υπάρχει απίστευτη αυστηρότητα στο να έχει κανείς πέντε τσακίσεις στο παντελόνι του και να γυαλίζουν οι αρβύλες του, ενώ είχε φτάσει ο περιβόητος διοικητής στο σημείο να εξαναγκάζει άτομα που κοντεύουν να κλείσουν 35/ετία στο στράτευμα να κάνουν καθημερινά παρέλαση από μπροστά του(!). Κάθε Τρίτη και Πέμπτη 07:15 το πρωί έχουμε επιθεώρηση και όποιος δεν είναι ντυμένος στην τρίχα τρώει Ποινολόγιο. Ποινολόγιο επίσης τρώει και όποιος παραγγέλλει σουβλάκια απέξω λες και το φαγητό του Κέντρου μας αγγίζει την τελειότητα.
Με το κλίμα αυτό τρομοκρατίας και αυστηρότητας θα περίμενε ίσως κανείς να λειτουργούσαν όλα στην εντέλεια. Κι όμως: Οι λεκάνες στις τουαλέτες μας έχουν να καθαριστούν απ’ το καλοκαίρι, μια λεκάνη έχει βουλώσει εδώ και ένα μήνα, τα παιδιά στη σκουπιδιάρα (συγγνώμη, στο «Πλοίο της αγάπης») κυκλοφορούν χωρίς γάντια (!) (ως προς αυτό υπάρχουν και σχετικές φωτογραφίες- ντοκουμέντα), είμαστε είκοσι μέρες χωρίς ζεστό νερό, από τους θαλάμους μας αναδύεται απίστευτη βρώμα, οι πόρτες τους δεν κλείνουν, ντουλάπες δεν έχουμε, κυκλοφορούν αρουραίοι (εγώ προσωπικά έχω δει δύο, στον τρίτο έχει ένα αυτί δώρο) και τσιμπούρια κι ακόμα δεν είδατε τίποτα…Οι μόνες πελάτισσες στα μαγειρεία είναι οι κατσαρίδες, ούτε καν τα σκυλιά που συστηματικά αποφεύγουν τέτοιες κακοτοπιές και συχνάζουν μόνο στο υπόστεγο του οπλονομείου. Μ’ αρέσει μάλιστα που πηγαίνει καθημερινά ο διοικητής στα μαγειρεία να εποπτεύσει. Μα καλά ούτε μπροστά του δεν ξέρει να βλέπει; Τι ακριβώς τελικά εποπτεύει; Αν η στολή αγγαρείας του Ναύτη είναι σιδερωμένη και αν η ζώνη βρίσκεται ακριβώς στη μέση του παντελονιού του;
Παρόλα αυτά το ψάρι δεν βρωμάει μόνο απ’ το κεφάλι. Υπάρχουν κάποιοι απίστευτοι Γ.Ε. που μας βάζουν να κάνουμε απίστευτα πράγματα με το αιτιολογικό ότι είναι εντολή διοικητού κι ο διοικητής όχι μόνο δεν το έχει πει ποτέ, αλλά αντιθέτως έχει πλήρη μεσάνυχτα! Άλλη μια αποτυχία λοιπόν της διοίκησης Παληάτσου που αισίως γιόρτασε με τούρτα και κεράκια (γιατί κάθε διοικητής έχει κι όσους τον γλείφουν) τον έναν χρόνο ζωής της. Και τι να πει κανείς για τη ζωή του άτυχου 50/χρονου που χάθηκε πριν δύο μήνες όταν το φορτηγό, η «Νταίζη», φορτωμένη με χώμα που προοριζόταν για το οίκημα του διοικητή δεν άντεξε το βάρος, δεν έπιασαν τα φρένα στην κατηφόρα κι έπεσε πάνω στο Ι.Χ. Τρεις τουλάχιστον κάμερες ήταν εκεί κι όμως ποτέ δεν μεταδόθηκε το γεγονός του ακαριαίου θανάτου του δύστυχου οδηγού, γιατί είπαμε: Όσα συμβαίνουν στον στρατό μένουν για πάντα στο σκοτάδι. Και φυσικά δεν μιλά κανείς για παραίτηση και φιλότιμο του κυρίου(
διοικητή, ο οποίος την ώρα που μαθεύτηκε το τραγικό δυστύχημα έψαχνε να ρίξει Ποινολόγιο σε άλλους, πάντως όχι στον εαυτό του..Κι άλλα πολλά έχω να πω, θα περιοριστώ όμως σε ένα: Όταν σε ένα σώμα όπως το Π.Ν., που διακρίνεται για την έλλειψη μεγάλης πίεσης σε όλες τις Μονάδες του και λειτουργεί με βάση το φιλότιμο του Ναύτη και πάντως όχι με την απειλή του Ποινολογίου και με βάση μάλιστα ΑΥΤΟΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ είναι το τρίτο καλύτερο στον κόσμο, τότε εσύ κύριε διοικητά που εφαρμόζεις κατά γράμμα τον προ αιώνων συντεταγμένο κανονισμό του, δεν είσαι νόμιμος, είσαι παράνομος, γιατί πας -έτσι από αντίδραση- κόντρα σε μια σύγχρονη πρακτική αντιμετώπισης των πραγμάτων που και δεκαετίες εφαρμόζεται ήδη και αποτελέσματα έχει δώσει. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε πλοίο ενώ βρίσκεσαι σε κέντρο εκπαίδευσης, κοινώς τα’ χεις κάνει θάλασσα!
Το Poros Resort, όπως έχεις μάθει να λες το έτερο Κέντρο Εκπαίδευσης του Π.Ν., ήταν πεντακάθαρο, οι τουαλέτες του ήταν σαν ξενοδοχείου, το ίδιο και οι ντουζιέρες, το φαγητό ήταν αρκετά καλό, γιατί ακριβώς βασιζόταν σε ό,τι ακριβώς λέγαμε πιο πριν: στο φιλότιμο του Ναύτη. Η λογική τους ήτανε: εμείς σας αφήνουμε να ξεκουραστείτε το μεσημέρι, μπορείτε να φοράτε κοντομάνικη στολή το καλοκαίρι, σας προσφέρουμε θέατρο, σινεμά, μουσική, ποδόσφαιρο, πινγκ- πονγκ, συμπληρώνετε ανώνυμο ερωτηματολόγιο με τα παράπονά σας κι εμείς λαμβάνουμε υπόψη τις παρατηρήσεις σας, οι αγγαρείες γίνονται κάθε μέρα από διαφορετικό λόχο (πράγμα απόλυτα δημοκρατικό και δίκαιο) και εσείς όμως με τη σειρά σας οφείλετε να είστε όπως πρέπει στην αναφορά, να μάθετε στοιχειώδη έστω πεζικά, να καθαρίζετε έστω για λίγα λεπτά τη μέρα τους χώρους υγιεινής και να διατηρείτε τους χώρους που κινείστε καθαρούς. Και το σύστημα αυτό λειτούργησε άψογα. Το «Poros Resort» λοιπόν που στα πιο τρελά σας όνειρα κύριε(
Π*** εύχεστε να κλείσει, βρίσκεται δεκαετίες πιο μπροστά από σας. Εσάς σας αρέσει μόνο το θεαθήναι, να γεμίζουν οι σελίδες των Ποινολογίων, να τις βλέπει ο υπουργός και να νομίζει ότι παράγετε έργο, να’ ναι οι ναύτες ντυμένοι στα κάτασπρα του Roll και από ουσία τίποτα, μηδέν. Όποιος ενοχλεί, θα ενοχληθεί, έλεγε ο Παληάτσος. Γνωρίζοντας την ακριβή έννοια της απειλής τόσο για μένα όσο και για τους συναδέλφους μου, αποφάσισα να γράψω όλα αυτά γιατί πιστεύω ότι η αλήθεια με κάθε κόστος πρέπει να βγει προς τα έξω. Βγαίνοντας μια μέρα απ’ την καντίνα, ένας βαθμοφόρος βλέποντάς με με δύο πακέτα τσιγάρα μου είπε: «Εδώ δεν παλεύεται με τσιγάρα, μόνο με σκληρά ναρκωτικά». Δεν ξέρω αν καταφέρατε κύριε(
διοικητά να νικήσετε τον καρκίνο κι αν υποχώρησε κι αυτός άτακτα μπροστά σας ή αν οι πλούσιοι φίλοι σας σας κάλυψαν όλα τα ιατρικά έξοδα. Την ελευθερία λόγου και έκφρασης όμως όσων ζουν και εργάζονται στον ΠΑΛΑΣΚΑ, όπως και την βρώμα κυριολεκτικά και μεταφορικά που φωλιάζει στο Κέντρο μας, δεν θα τη νικήσετε ποτέ. Ούτε σχολεία της προκοπής καταφέρατε να κάνετε. Απομακρύνατε όλους τους πολιτικούς υπαλλήλους και βάλατε στη θέση τους βαθμοφόρους να διδάσκουν, οι οποίοι δεν ήξεραν την τύφλα τους, μόνο και μόνο για να μπορέσετε να τους ελέγξετε. Τόσο καιρό δεν έχετε κάνει τίποτα από άποψη ουσίας. Δεν πα να δώσετε Σ, Φ Τ, Χ, Ψ, Ω και όλα τα γράμματα της αλφαβήτου που εντελώς άρρωστα τα πολλαπλασιάζετε με αριθμούς. Η σκέψη μας θα παραμείνει άναρχη..Και όσοι από εσάς που τώρα με διαβάζετε, υπηρετείτε τη θητεία σας, όπου κι αν είστε, μην πάρετε κανέναν καραβανά στα σοβαρά. Θέλουν να βγάλουν πάνω σας το κόμπλεξ και την ανικανότητά τους, να ληστέψουν τα όνειρά σας και τη ζωή σας, όπως λήστεψαν τα όνειρα και τη ζωή των γονιών μας που υπηρέτησαν άλλωστε πολλαπλάσια θητεία απ’ τη δικιά μας. Είναι όλοι της πλάκας. Θέλουν να βγουν πετυχημένοι μόνο στα χαρτιά, όχι στην ουσία.
«Ναύτη, πετάξου τώρα να πάρεις 50 νούμερο αρβύλες για τον υιό μου!».
