ereynitikos
New member
Πέρασαν 2 χρόνια απο εκείνη την τραγική περιπέτεια που είχε γίνει αρκετά γνωστή εκείνη την περίοδο,δεν το χωρεί ο νους του ανθρώπου οτι μπορεί να βρεθεί πρωταγωνιστής κάποιος σε έναν κακό αληθινό θίασο,σε ένα θέατρο του παραλόγου και φύσικα που αλλού θα μπορούσε να παιχτεί ένα τόσο κακό θέατρο με κίνδυνο της ζωής του ανθρώπου πέραν απο το στρατό;Ήμουν σειρά 310 με ειδικότητα Ψυχολόγου στα Ιατρεία του Αυλώνα όταν μια μέρα ξύπνησα και είχα κάποια φαρυγγίτιδα στο λαιμό αλλά και πονόκοιλο.Τελικά αυτά τα δυο ήταν συγκοινωνούντα δοχεία αφου η αιτία της φλεγμονής ήταν η ίδια.Είχε σπάσει η σκωλεικωειδήτιδα.Ωστόσο εγώ δεν έδωσα τόσο σημασία αν και ένοιωθα έναν πόνο περίεργο που δεν είχα ξανανοιώσει.Ηδη απο το απόγευμα σιγά σιγά άρχιζα να νοιώθω έναν αφόρητο πόνο στην κοιλιά ενω παράλληλα άρχισα να έχω πυρετό.Ετσι ενημέρωσα τον διευθυντή των ιατρείων ο οποίος χωρίς να με εξετάσει διέγνωσε πως δεν έχω τίποτα παρά μια απλή φαρυγγίτιδα έτσι μου έδωσε μια αντιβίωση.Όταν του είπα πως έχω φρικτό πόνο στην κοιλιά άρχισε να με ειρωνεύεται να μου λεει πως είναι απο άγχος πως πρέπει να πάω να πάρω αναβολή.Επέμενε πως η φαρυγγιτιδα θα περασει με την αντιβιωση και πως το θεμα της κοιλιας είναι θέμα άγχους(χωρις να με εξετασει)λόγω της επερχόμενης κατάταξης και υψηλού φόρτου εργασίας που θα είχα.Την δεύτερη και τρίτη μέρα η κατάσταση χειροτέρευε ενώ εγώ βρισκόμουν νοσηλευόμενος στα ιατρεία.Ο πυρετος είχε φτάσει 38,5,άρχισα να πονάω απίστευτα στην κοιλιά,να μην μπορώ να γυρίσω απο τον πόνο και να κάνω εμετούς αφου άρχιζε η συψεμία.Όταν με εξέτασαν οι συνάδελφοι στρατιώτες αντιλήφθηκαν πως όντως έχω πρόβλημα και πως θα έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο.Πήραν τηλέφωνο τον λοχαγό ο οποίος τους είπε πως δεν έχω τίποτα και τους προέτρεψε να μου δώσουν ένα ντεπόν ενώ εγώ είχα 39 πυρετό.Την επόμενη μέρα ο συνάδελφος στρατιώτης είπε στον διευθυντή πως μάλλον έχω οξεία κοιλία και πως καλο θα ηταν να παω νοσοκομειο και η απάντηση του διευθυντη ιατρου ηταν χωρις να εχει δικη του γνωμη αφου δεν με εξετασε "είσαι ηλίθιος να λες τέτοια υπερβολικα πράγματα,αν ήμουν προισταμενος σου εξω θα σε απελυα".Δεν εχει τιποτα.Εκείνη την στιγμη εγω λιποθύμησα απο την κούραση και την κατάσταση μου αφου ήμουν τριτη η τεταρτη μερα με σπασμενη σκωλεικωειδητιδα και η απάντηση του γιατρου ηταν και αυτη τη φορα πως ΠΑΙΖΩ ΘΕΑΤΡΟ και πως εχω αγχος και ειπε πως πρεπει να πάρω αναβολή κατηγορώντας με μάλιστα πως προσπαθώ να δημιουργήσω κατάσταση απο το πουθενά και πως "αν με στειλει θα γινει ρεζιλι στο 401 γιατι θα του πουν πως στελνει φανταρους για εναν πονοκοιλο και μια φαρυγγυτιδα"(!!!!!!!!!!!!!!!!!!)Την ιδια μερα είχε έρθει και νέα λοχαγός για να εγκλιματιστεί η οποία δεν φιλοτιμήθηκε να δώσει μια δεύτερη γνώμη .Το βραδυ οι γονεις μου πήραν τηλεφωνο στα ιατρεια και προέτρεψαν τον διευθυντη να με στειλει στο νοσοκομειο και η απαντηση του ηταν "εγω ειμαι διευθυντης δεν θα μου πειτε πως θα ασκω τα καθηκοντα μου"-ενω ετσι κ αλλιως σημειωτέον έφευγαν λεωφορεία καθημερινώς για 401 ακόμα και για τους πιο απλούς λόγους-.Ωστοσο ο κυριος αυτος θεωρουσε πως εγω παιζω θεατρο για να αποφυγω την διοικητικη δουλειά.Παράλληλα με αυτά ενώ εγώ ήμουν με 39 πυρετό ο διευθυντής περιφερόταν απο δω κ απο κει λέγοντας πως ο πυρετός μου δεν πέφτει επειδή δεν παίρνω την αντιβίωση για την φαρυγγιτια και μάλιστα με φράσεις "πήγαινε δες τι κάνει αυτός πέθανε η ακόμα"η με εβλεπε στην κουζίνα να σέρνομαι και μου έλεγε "μπα αναστηθηκε ο λαζαρος" εγω ημουν σε μια κατάσταση να πιστεύω ή οτι τρελλάθηκα ή οτι προσπαθούν να με τρελλάνουν και δεν ήξερα πως να αντιδρασω ενω εκλιπαρουσα να με στειλουν στο νοσοκομειο.Την επόμενη μέρα τελικά(αν ηταν η τεταρτη η η πεμπτη μερα αυτη την στιγμη αδυνατω να θυμηθω) με εστειλαν στο νοσοκομείο με διαγνωση φαρυγγιτιδας(!!!!!!!!) όπου στην εξέταση αίματος διαπιστώθηκε πως έχω υψηλά τα λευκά.Εν τω μεταξυ η αντιβίωση είχε αλλοιώσει την εικόνα της κοιλιάς αφού οταν εισήχθη στο νοσοκομείο επι 24 ώρες οι γιατροί την έπιαναν και δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν κάτι.Τελικά για να συνοψίσω μετα απο 24 ώρες μπήκα τελικά στο χειρουργείο μου αφαίρεσαν την σκωλεικωειδήτιδα και καθάρισαν όσο μπορούσαν την περιοχή απο τη μόλυνση.Ωστοσο πέρασαν 5 μερες και η κατασταση ηταν ιδια ετσι έκανα απανωτα δεύτερο μεγάλο χειρουργείο όπου με καθάρισαν μέσα ενω έκοψαν ένα κομμάτι του παχέως εντέρου και μου έκαναν κωλοστομία.Βγήκα μετα απο 2 μηνες απο το νοσοκομειο ενω στη συνέχεια ειχα για 5 μηνες σακουλακι στα δεξια με σκοπο να απορροφηθουν οι φλεγμονες και να ηρεμησει το σωμα.Ετσι μετα απο 5-6 μηνες εκανα και το τριτο χειρουργείιο με ανοιξαν παλι απο πανω ως κατω για να ενωσουν το λεπτο εντερο με το παχυ πράγμα πολύ δύσκολο στην αποκατάσταση μέχρι να συνηθίσει ο οργανισμός να λειτουργεί ξανά,ενώ φυσικά τα χειρουργεία έχουν κόψει τον κεντρικό τένοντα που ενώνει τους 2 μυς δεξια αριστερά και η κοιλιά βγαίνει λίγο προς τα έξω αλλά αυτο δεν είναι κάτι σημαντικό..Άυτος ο 1,5 χρονος ήταν κάτι το αδιανόητο αφου ξαφνικά απο το πουθενά απέκτησα την εμπειρία των πιο δύσκολων εξετάσεων όλων των ειδικοτήτων,έχασα 20 κιλά,ένοιωθα απίστευτη αδυναμία,εντατικές,κρίσιμες στιγμές ειδικά στην αρχή μέχρι να διαπιστωθεί το πρόβλημα,να δουν πως θα αντιδρασει ο οργανισμός,πέρασαν απο τις φλέβες μου εκατοντάδες λίτρα αντιβιώσεων και ορών,έκανα 20 αξονικές τομογραφίες(αυτο το απαισιο σκιαγραφικο υγρό χριστε μου δεν το αντεχα).Η διαγνωση της βιοψιας "συπτικη-νεκρωτικη περιτονιτιδα".Κινδύνευσα όχι απλά να χάσω τη ζωή μου αφου άλλοι μεγαλύτεροι η λιγοτερο τυχεροί πεθαίνουν σε 2 μέρες αλλά θα μπορεί να ζουσα με υποστήριξη,χωρίς νεφρά κλπ κλπ.Ωστοσο ευτυχως σημερα είμαι όπως πριν πέραν απο το γεγονός πως επισκέπτομαι πολύ συχνά την τουαλέτα ο οργανισμος έχει επανέλθει πλήρως και όλοι οι γιατροί μου λένε να δοξάζω το θεό που σώθηκα.όπως μου είπε ένας φίλος η ουλή στην κοιλιά είναι το παράσημο μου απο το στρατό ένα παράσημο αγώνα αλλά και ενός μαθήματος ζωής.Ο διευθυντής φυσικά αποποιήθηκε οποιασδήποτε ευθύνης αφου όπως έλεγε η φαρυγγίτιδα στην εξέταση αίματος έχει τα ίδια συμπτώματα(υψηλα λευκα) οποτε έτσι και αλλιώς θα μπερδεύονταν οι γιατροί και άλλα γελοία επιχειρήματα για να δικαιολογήσει την προβληματική ανεγκέφαλη λογική του.Ενω ερχόταν να με επισκεπτεί στο νοσοκομείο δείχνοντας όψιμο ενδιαφέρον.Δεν χρειάζεται να πω παραπάνω πράγματα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο απλά να πω πως δεν ήταν ότι είχε απαραίτητα κάτι μαζί μου αλλά αποτελούσε κίνδυνο ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο χειριζόταν όλα τα ζητήματα του στρατού και όμως δεν άνοιξε ρουθούνι...Δεν προχωρησαμε μεχρι στιγμης σε καποιον αγωνα δικαιωσης...Δυστυχώς η λειτουργία του στρατού κονιορτοποιεί και διαστρεβλώνει ανθρώπους και λογικές ενώ πολλοί άνθρωποι φορώντας το ρουχο του στρατιωτικού μπλοκάρουν,αμφιταλαντεύονται,δεν ξέρουν πως να πράξουν,να ταξινομήσουν και να διαχειριστούν αλλά και να εκτιμήσουν επείγοντα ζητήματα και καταστάσεις.