• Όπως ενδεχομένως παρατηρήσατε, όσοι είστε παλαιότεροι χρήστες, έγιναν κάποιες αλλαγές στο site. Οι αλλαγές δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί, οπότε τυχόν προβλήματα ή αβλεψίες θα λυθούν σύντομα.

Πνευματικό χαλάρωμα.

silver-

New member
=======================================================================================
Η πίστη του λαού μας κατά την Μεγάλη Εβδομάδα

Φώτης Κόντογλου.


Εκείνοι οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνα τα αγράμματα γεροντάκια και οι γριούλες, που την Σαρακοστή και την Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται όλη μέρα στην εκκλησία, ζήσανε από τα μικρά τους χρόνια εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και καταλάβανε αυτό το χαροποιόν πένθος, που δεν το καταλάβανε, αλοίμονο, οι σπουδασμένοι μας, που θέλουνε να τους διδάξουνε, αντί να διδαχθούνε απ᾿ αυτούς. Τώρα τις μέρες της Σαρακοστής, της Μεγάλης Βδομάδας καὶ του Πάσχα πορεύονται μαζὶ με τον Χριστό, ακολουθάνε ολοένα από πίσω του, ἀληθινά, όχι φανταστικά, ακούγοντάς Τον να λέγη: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ἱεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Ὑιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Μαζί του βρίσκονται στον Μυστικό Δείπνο και δακρύζουνε από τα λόγιά Του, μαζί Του πάνε στο πραιτώριο και στὸν Πιλάτο, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του εμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ανασταίνονται. Τα μάτια τους γίνονται βρύσες και τρέχουνε, μα αυτά τα δάκρυα δὲν είναι δάκρυα της απελπισίας, αλλά της ελπίδας και της βεβαιότητας πως μ᾿ αυτά ποτίζεται το ολόδροσο κι αμάραντο δέντρο της αληθινής χαράς, της χαράς της Αναστάσεως. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Ὤ! Πόσο αληθινή πίστι είναι η ορθόδοξη πίστι του λαού μας!

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================

«Δεν είναι ωφέλιμο ή χριστιανικό να χάνει κανείς χρόνο σε συζητήσεις
που οδηγούν σε διαφωνίες και τσακωμούς. Αυτός ο οποίος είναι πραγματικός
νικητής σε ένα διάλογο φαίνεται στην αρχή ότι ηττάται αλλά στο τέλος
παραμένει ειρηνικός και με αγαπητική εσωτερική διάθεση προς αυτόν με τον οποίο διαφωνεί.»

Γέρων Νικόδημος (Μάντιτσα)


=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ.

Ο Θεός επιτρέπει να μας έρχονται πειρασμοί ανάλογα με την αρρώστια των παθών και τη σήψη της αμαρτίας, που είναι μέσα μας, και μας ετοιμάζει το πικρόν φάρμακον των κριμάτων του, είτε δριμύτερον είτε ηπιώτερον.

Αν η ύλη της αμαρτίας μέσα μας αντιμετωπίζεται και θεραπεύεται εύκολα, αποτελείται δηλαδή από λογισμούς φιληδονίας και φιλοζωϊας, τότε το ποτήρι των πειρασμών, μας δίδεται ανακατεμένο με συμπάθεια από τον Γιατρό των ψυχών μας, γιατί σφάλλουμε σε ανθρώπινα νοήματα και επηρεαζόμαστε ακόμη από τα ανθρώπινα.

Εάν όμως η ύλη είναι δυσκολοθεράπευτη και έχει προχωρήσει σε βάθος και προκαλεί σήψη θανάσιμη, καθώς αποτελείται από λογισμούς αλαζονείας και άκρας υπερηφανείας, τότε το ποτήρι των πειρασμών, μας δίδεται χωρίς αραίωση, με ρυθμό δριμύτατον, ώστε μέσα στην φωτιά των αλλεπαλλήλων πειρασμών να λιώση και να υποχωρήση η νόσος με την ταπείνωση και έτσι να φύγη από τις ψυχές μας. Και αφού ξεπλύνουμε με δάκρυα τους αλμυρούς λογισμούς, να παρουσιασθούμε καθαροί μέσα στο φως της ταπεινώσεως στον Γιατρό των ψυχών μας». Μας καθαρίζουν πνευματικά οι πειρασμοί, γι’ αυτό ας μη παραπονιόμαστε για τα όποια λυπηρά μας βρίσκουν στη ζωή.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Πατημασιές

Μια νύκτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε πως περπατούσε στην ακρογιαλιά με Τον Θεό. Στον ουρανό άστραψαν σκηνές από τη ζωή του.

Σε κάθε σκηνή έβλεπε δύο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο. Το ένα ανήκε σ΄ αυτόν και το άλλο στον Θεό. Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο.

Παρατήρησε πως πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του, υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές. Ακόμη πως αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες του στιγμές.

Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πως θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο, αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές;

Δεν καταλαβαίνω!

Γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, εσύ με άφηνες;

Και ο Θεός απάντησε: «Πολυάκριβό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ! Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, που βλέπεις ένα (μόνο) ζευγάρι πατημασιές, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου».

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Χρυσόστομος

Δώστε, δώστε στους φτωχούς!


Ξέρω ότι πολλοί από τους συγκεντρωμένους πάλι θα μας κατηγορήσουν, όταν μιλούμε γι' αυτά, και θα πουν «Μή, σε παρακαλώ, μη γίνεσαι φορτικός και βαρετός στους ακροατές, άφησέ το στη συνείδηση του καθενός, άφησέ το στην κρίση των ακροατών, έτσι τώρα μας ντροπιάζεις, μας κάνεις να κοκκινίζουμε!...».

Αλλ' όχι! Αυτά τα λόγια δεν τα ανέχομαι! Γιατί ούτε ο Παύλος ντρεπόταν να ενοχλή συνέχεια για τέτοια πράγματα και να ζητά σαν ζητιάνος. Εάν έλεγα τούτο, δηλαδή δος μου, φέρε για το σπίτι μου, ίσως να 'ταν ντροπή. Αν και ούτε τότε θα 'ταν ντροπή. «Οι γαρ τω θυσιαστηρίω», λέγει, «προσεδρεύοντες, τω θυσιαστηρίω συμμερίζονται» (Α' Κορ. 9,13 ). Πλην όμως πιθανὸν να με κατηγορούσε κάποιος, ότι μιλώ για τον εαυτό μου, τώρα όμως παρακαλώ γι' αυτούς που στερούνται, μάλλον όχι γι' αυτούς που στερούνται, αλλά για σας που δίνετε, γι' αυτό και μιλώ χωρίς να ντρέπομαι.
Γιατί που είναι η ντροπή σαν πω, δώσε στον Κύριο που πεινά, ντύσε τον που γυρίζει γυμνός, φιλοξένησέ τον που είναι ξένος; Ο Δεσπότης σου δεν ντρέπεται μπροστά σ' όλη την οικουμένη να λέγη «επείνασα και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν» (Ματθ. 25,42 ), ο ανενδεής, εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε και εγώ θα ντραπώ και θα διστάσω; Σε παρακαλώ, μακριά τέτοια πράγματα! Του διαβόλου είναι αυτή η ντροπή!

Δεν θα ντραπώ, λοιπόν. Αντίθετα μάλιστα και με παρρησία θα πω, δώστε σ' όσους έχουν ανάγκη, και θα φωνάζω πιο δυνατά απ' αυτούς. Γιατί εάν κάποιος έχη στοιχεία και μπορή να μας κατηγορήση, ότι αυτά τα λέμε για να σας παρασύρουμε προς όφελός μας, και με το πρόσχημα των φτωχών κερδίζουμε εμείς, τότε πράγματι αυτά δεν είναι μονάχα άξια ντροπής, αλλά και μυρίων κεραυνών, και ούτε αξίζει να ζουν όσοι κάνουν παρόμοια.

Αλλά εάν, με τη χάρη του Θεού, καθόλου δεν σας ενοχλούμε για τον εαυτό μας και κηρύττουμε αδάπανο το ευαγγέλιο, χωρίς βέβαια να κοπιάζουμε όπως ο Παύλος, αρκούμενοι πάντως στα δικά μας, με όλο το θάρρος θα σας λέγω, δώστε στους φτωχούς, και δεν θα σταματήσω να το λέγω, και όταν δεν δίνετε θα σας είμαι σκληρός κατήγορος!
 

silver-

New member
=======================================================================================


Απόψε η Εκκλησία μας, έψαλλε τον εσπερινό της συγγνώμης.
Σε αυτή την ευλογημένη και μοναδική στιγμή του εκκλησιαστικού έτους, υπάρχει και διατηρείται η αρχαία παράδοση του ασπασμού και του «ευλόγησον», δηλαδή του «συχώρεσέ με», μεταξύ όλων των μελών που συναποτελούσαν το σώμα της κατά τόπους ορθόδοξης κοινότητας.


Kαλή και Ευλογημένη Σαρακοστή!


=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Νίκος Φωκάς

Το Θαύμα


Μολονότι τόσο νεαρός ακόμα (μόλις εικοσιεννέα ετών) ο Βασίλης είχε αποκτήσει στην επαρχία μας, και πέρα ακόμη απ' αυτήν, σ' ολόκληρο μπορώ να πω το νομό, την φήμη αγίου· δεν ήταν μόνο η πραότητα του προσώπου του και των τρόπων του, η φιλανθρωπία του και η φροντίδα του για τους αναξιοπαθούντες και δυστυχισμένους της περιοχής, το μεγάλο ηθικό του ανάστημα και η φλογερή του πίστη, που γινόταν κήρυγμα βροντερό, κάθε Κυριακή, από τον άμβωνα του Προφήτη Ηλία· ήταν ακόμη και το απροσμέτρητο θεολογικό του βάθος, χάρις στο οποίο στήριζε την Εκκλησία, μέσα στους σύγχρονους κλύδωνες των υλιστικών και κοινωνικών παθών.

Το βράδι εκείνο η διένεξη αφορούσε τις Πράξεις των Αποστόλων. Ενωχλημένος κάπως, γιατί τον διέκοπτε από την ανάγνωση των αγαπημένων του αρεοπαγιτικών συγγραμάτων, που είχε μπροστά του, ο Βασίλης, στραμμένος κατά ενενήντα μοίρες στην καρέκλα, απαντούσε στην απορία της μ' ένα τόνο ελαφρά συγκρατημένο. Βέβαια, δεν ήταν εύκολο ν' αποκριθή0-και, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνη, μνησικακούσε που του έθετε τέτοιες ερωτήσεις. Κατά βάθος: δεν της αναγνώριζε το δικαίωμα να διερωτάται -αυτή, μια κίτρινη, μια μογγόλα! (έστω και αν μεταμελήθηκε αμέσως γι' αυτούς τους νοερούς χαρακτηρισμούς) -για πράμματα που κανένας ποτέ ορθόδοξος, σαν αυτόν, δεν είχε σκεφθή, ούτε καν προσέξει.

-...Και όμως! συνέχιζε η Παρασκευούλα (χωρίς να υποπτεύεται καθόλου την αγανάκτησή του), είναι φανερή η ανακολουθία! ΄Οταν ο Λουκάς διηγήται το θαύμα μπροστά στη Δαμασκό, λέει ότι περιήστραψεν αυτόν φως ... και ήκουσε φωνήν λέγουσαν αυτόν..- και ότι οι ακόλουθοι του Παύλου εβραίοι άκουσαν την φωνή, μα δεν είδαν το φως...Παρακάτω όμως, όταν σε δυο περιπτώσεις διηγήται ο ίδιος ο Παύλος το επεισόδιο, στους ρωμαίους ανακριτές του, απροσδόκητα τα πράγματα αντιστρέφονται: οι συνοδοί του είδαν το φως, αλλά δεν άκουσαν τη φωνή!.. Δεν είναι παράξενο αυτό;.. Πώς να μην απορής;..

Ο Βασίλης ήταν τώρα αληθινά δυσαρεστημένος. Κάνοντας μία προσπάθεια να φανή ψύχραιμος, την κοίταξε επίμονα -διασχίζοντας με το βλέμμα το δωμάτιο- και παρατήρησε αυστηρά: -Έχω ακούσει πως εσείς της κιτρίνης φυλής έχετε τον ίδιο πρακτικό και ωφελιμιστικό νου που έχουν και οι Διαμαρτυρόμενοι... Το παραδέχεται και ο Μάο... Όλος σας ο πολιτισμός είναι πρακτικός... Δεν πλησιάζονται όμως αυτά τα προβλήματα ορθολογιστικά... Η όραση και η ακοή για τον ορθόδοξο έχουν την ίδια σημασία· είναι αισθήσεις σωματικές. Αυτό που θέλουν να πουν οι Πράξεις, είναι ότι οι ακόλουθοι του Παύλου αντελήφθησαν το θαύμα ατελώς, αμυδρά.. - έτσι θα εκφραζόταν ένας σημερινός συγγραφέας, πιο επακριβώς· μα για τον Λουκά δεν έχει σημασία η τέτοιου είδους ακριβολογία...

Μολονότι η εξήγηση δεν ικανοποίησε εντελώς την Παρασκευούλα, δεν μπόρεσε ωστόσο να μη θαυμάση την θεολογική ευστροφία του μνηστήρα της.

Δεν είπε τίποτα - κι έδειξε πως θέλει να συνεχίση την ανάγνωση.

Με τη σειρά του ο Βασίλης γύρισε στα αρεοπαγιτικά συγγράμματα.

Η συζήτηση αυτή είχε ήδη διαρκέσει πολύ, παρά τη συνήθεια της Παρασκευούλας να ακούη αλλά να μη μιλάη...- και πολύ περισσότερο: να μην αντιμιλάη. Τι ήξερε αυτή από τέτοια!

Η κατήχησή της είχε αρχίσει πριν από δύο χρόνια. Πέρυσι, τέτοια εποχή, χειμώνα, είχε απαρνηθή το ουρανικόφωνο μογγολικό της όνομα, για να πάρη, πριν ακόμα βαπτιστή, το όνομα της αγίας αθλοφόρου Παρασκευής, της οποίας ο μαρτυρικός θάνατος είχε προξενήσει στην κοπέλλα συνταρακτική εντύπωση. Με μεγάλο κόπο μάλιστα, και ύστερα από επίμονη προτροπή του Βασίλη, είχε αποστηθίσει και το τροπάριο της αγίας τη αθλοφόρω οι πιστοί τον υμνητήριον Παρασκευής δεύτε συμφώνως αναμέλψωμεν ειδάλλως τα Ελληνικά της ήταν ακόμη στοιχειώδη, και η συνεννόηση με τον μνηστήρα της γινόταν στη Γαλλική, πράγμα που δημιουργούσε πρόσθετες προστριβές με τα μελλοντικά πεθερικά της.

Οι άνθρωποι χρειάστηκαν, αρχικά, μήνες για να συνέλθουν από τον αιφνιδιασμό, όταν ο Βασίλης, επιστρέφοντας ύστερα από πέντε χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών στο Παρίσι, τους παρουσίασε την μελλοντική τους νύφη. «Αλλ' αν το χρώμα του προσώπου της και η λοξότητα των ματιών της» -οσοδήποτε ωραίων και μελαγχολικών- συλλογίζονταν οι δύστυχοι γονείς «δεν υπάρχη πιθανότητα να αλλάξουν ποτέ, τίποτα το ανέκκλητο στο να έχη γεννηθή κανένας κινεζόφωνος. Και, ευτυχώς, τα Ελληνικά είναι κι αυτά μια γλώσσα που μαθαίνεται, όπως οποιαδήποτε άλλη.» Αγανακτούσαν, λοιπόν, που ύστερα από δύο χρόνια διαμονής στην Ελλάδα, η απευθείας συννενόηση με τη νύφη τους ήταν ακόμη υποτυπώδης.

Το Γλωσσικό ώξυνε όλες τις άλλες αντιθέσεις -και πολύ συχνά σε βαθμό επικίνδυνο...

-Ώρα να πηγαίνης, Παρασκευή.., είπε ύστερα από λίγο ο Βασίλης, στρέφοντας και πάλι κατά ενενήντα μοίρες την καρέκλα του... Όπου νάναι θα φάμε...

Η Παρασκευούλα δεν έτρωγε ποτέ με την οικογένεια· κι αυτό, για να ανακουφίζεται κάπως η ένταση ανάμεσα στα δύο μέρη και να αποφεύγεται η ανωμαλία από την παρουσία μιας μογγόλας σ' ένα ελληνικό πατριαρχικό τραπέζι... Εξυπακούεται, λοιπόν, πως οι μνηστευμένοι δεν ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη... Πώς ήταν άλλωστε δυνατό να ανεχθή τέτοιο πράγμα αυτός πρώτος ο Βασίλης, εμποτισμένος καθώς ήταν από τη συντηρητική ελληνοχριστιανική ανατροφή του σπιτιού του, και προωρισμένος για την ιεροσύνη; Πώς ήταν δυνατόν αυτός, ένας βαθύτατα χριστιανός, και πιστός τηρητής των παραδόσεών μας, να περιπέση σε τέτοια αμαρτία, ώστε να συζή με τη μέλλουσα σύζυγό του, και μάλιστα στο σπίτι των γονέων του; Υπήρχε ακόμη ηθική στον αχρείο αυτό κόσμο!..

Έτσι ερχόμενος από το Παρίσι με τη μνηστή του, που αυτός μόνο γνωρίζει πώς έσωσε από το βόρβορο της σύγχρονης αυτής Βαβυλώνας, την εγκατέστησε στο σπίτι μιας χήρας νοικοκυράς ευλαβικής χριστιανής, σε μικρή σχετικά απόσταση από το δικό τους.

Παρ' όλες τις πρόσκαιρες αντιξοότητες που παρουσίαζε η ζωή για την Παρασκευούλα, η κοπέλλα όχι μόνο δεν φαινόταν πικραμένη, αλλά ούτε καν έμοιαζε να τις αισθάνεται. Ήταν τέτοια η λατρεία της για το Βασίλη, τέτοια η ευγνωμοσύνη της, τέτοιος ο θαυμασμός της για την ασκητικότητά του, για την αυστηρότητα της ζωής του, την τέλεια περιφρόνησή του προς τα υλικά αγαθά, την καθαρότητα της πίστης του και. τέλος, την βαθύτατη θεολογική του κατάρτιση! Η πίστη του της άνοιγε κόσμους. Η ύπαρξή του, και μόνο, ήταν, μετά το Χριστό, η μεγαλύτερη γι' αυτήν προστασία επι γης· τον ευχαριστούσε ταπεινά, που υπήρχε! Τι σημασία είχαν όλα τ' άλλα;..

Σηκώθηκε,.. τον πλησίασε,.. τον ασπάστηκε ελαφρά στον κρόταφο, άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο σκοτεινό διάδρομο, που ωδηγούσε στην εξώπορτα...

΄Εξω ήταν Γενάρης... Γενάρης και χιονόνερο και πικρότατος άνεμος βορεινός...

Βάδισε, μέ σταθερό το πόδι, πάνω στη γλιστερή άσφαλτο, και προχώρησε απτόητη στο σκοτάδι...

Ο δρόμος της περνούσε από την εκκλησία του Προφήτη Ηλία -σε απόσταση δέκα λεπτών από το σπίτι του Βασίλη.

Το καντίλι του ιερού έκαιγε πάνω στη νύχτα σα φάρος σε αχανές τρικυμισμένο πέλαγος...

Η πόρτα του ναού δεν έκλεινε ποτέ... Μα τη νύχτα αυτή, για λόγους που μόνο η ίδια γνώριζε, η Παρασκευή προτίμησε να σταθή εκεί μπροστά στο καντήλι που έκαιγε, πίσω από την κόχη του ιερού -παρ' όλο το φοβερά διαπεραστικό κρύο του χειμώνα...

Στάθηκε μαζεμμένη για κάμποση ώρα -ίσως τρία τέταρτα, ίσως περισσότερο- με το χιονόνερο να της αυλακώνη αλύπητα το πρόσωπο και να διαπερνάη χωρίς δυσκολία τα ρούχα της, φτάνοντας ως τη σάρκα, για να την παιδέψη...

«...Δεν είναι μόνο η ολιγοπιστία της, φυσική επί τέλους, και δικαιολογημένη, αν σκεφθής πόσο πρόσφατα άρχισε να κατηχήται...», αναλογιζόταν ο Βασίλης, όταν έμεινε μόνος, «που της δημιουργεί τέτοιες απορίες· παρά και που δεν είναι ελληνίδα... Αυτό το διαβρωτικό πνεύμα της περιέργειας δεν είναι νεοελληνικό· κατάγεται από τη Σχολαστική φιλοσοφία της Δύσης· ποτέ δεν το είχαμε εμείς οι Ορθόδοξοι. Πού ακούστηκε να ζητάμε «αποδείξεις» για την ύπαρξη του θεού ή να αμφισβητούμε τα κείμενα!.. Πού τα κόλλησε όλ' αυτά;.. Στη Γαλλία;..Ή τάφερε μέσα της, σα μικρόβιο, από την Κίνα;..» «Από την Κίνα... Αλήθεια για φαντάσου νά είσαι κινέζος!..» συνέχισε, κάπως ασύνδετα, τις σκέψεις του. Μια φορά της είχε πη: «- Εγώ , όταν ανοίγω τά χέρια μου, θαρρώ πως μπορώ ν' αγκαλιάσω ολόκληρη την Ελλάδα! Πώς μπορείς να πης το ίδιο για την Κίνα;..» Του είχε κάνει εντύπωση, παρ' όλ' αυτά, η απάντησή της: «-Δεν έχω καμμιά ανάγκη ν' αγκαλιάσω την Κίνα. Μου φτάνει που με περιέχει...»

Ύστερα ο νους του, από αλλοίωση σε αλλοίωση, μεταφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια:... Θυμόταν, αμυδρά, τον πατέρα του με δίκοχο. Τον ίδιο τον εαυτό του, παιδάκι ακόμα, να τραβάη νοερά, μαζί με ολόκληρο το έθνος, για τα σύνορα... Η έλξη των συνόρων ήταν τόσο μεγάλη, που ακόμα και μαθητές του Δημοτικού, σαν αυτόν, μόλις συγκρατιόνταν στα μετόπισθεν και δέχονταν να περιοριστούν σε βοηθητικά έργα.

Θυμόταν κάποια απόβραδα του χειμώνα, όπως τώρα, που μέσα στο τελευταίο φως της μέρας άρχιζαν ξαφνικά, η μια μετά την άλλη, να σημαίνουν οι καμπάνες των εκκλησιών για να φέρουν την είδηση κάποιας νίκης!.. Πρώτη, θάλεγες, πανηγύριζε η Εκκλησία.. -σαν, κατά κάποιο τρόπο, οι νίκες να ήταν πρώτα θρησκευτικές και ύστερα εθνικές, ή σαν το εθνικό αίσθημα να εύρισκε και πάλι την ολοκλήρωσή του και τη δικαίωσή του μέσα στην προγονική πίστη που μας ερχόταν από το Εικοσιένα και το Βυζάντιο... Κι αλήθεια! Οι νίκες του στρατού μας μύριζαν θάλεγε κανένας, θυμίαμα, όπως συμβαίνει στα θαύματα -αφού θαύματα ήταν κι αυτές: πήγαιναν ενάντια στη λογική, και πήγαζαν από πίστη!..

Η φωνή της μητέρας του, που τον καλούσε για δείπνο, έβαλε τέρμα στην ονειροπόληση, με τό γλυκότερο δυνατό τρόπο.

Ο Βασίλης σηκώθηκε, υπάκουα σχεδόν, και κατευθύνθηκε προς την έξοδο του γραφείου του...



***

Τρεις μέρες μετά τη βραδιά της θεολογικής συζήτησης πάνω στις Πράξεις των Αποστόλων, η Παρασκευή μεταφέρθηκε, επειγόντως, στο νοσοκομείο, με πνευμονία... Πέθανε σε δύο εβδομάδες. Δεν είχε προφτάσει να βαφτιστή! Κι όσο για το γάμο της, είχε προγραμματισθή να γίνη ύστερα από τέσσερις μήνες...

Η Παρασκευή πέθανε αβάφτιστη και παρθένα.

Ο Βασίλης συνεννοήθηκε με μια συγγένισσά του, στην Πάτρα, να ταφή σ' ένα παλιό κτήμα, άλλοτε αμπέλι, που της ανήκε· χωρίς βέβαια την παρουσία και συμπαράσταση της Εκκλησίας, εφ' όσον δεν επιτρέπουν οι κανόνες εκκλησιαστική ταφή αλλοθρήσκων...

Από τότε πέρασαν χρόνια... Ο Βασίλης παντρεύτηκε την κόρη ενός οικογενειακού φίλου, δημοδιδασκάλου, και μετά χειροτονήθηκε διάκονος, κι αργότερα ιερεύς... Μολονότι το πρόσωπό του είχε χάσει πια την νεανική έξαψη της πίστης, και την έκφραση της «αποφασιστικότητας» και του «προορισμού», εξακολουθούσε πάντοτε να θεωρήται άγιος από το πλήθος -και ίσως με μεγαλύτερη επίταση από ποτέ: ακόμα περισσότερος λαός έτρεχε, κάθε Κυριακή, απ' όλο το νομό, στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία, για να ακούση τα πράγματι εμπνευσμένα κηρύγματά του. Η εκλογή του στην έδρα της Δογματικής, στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, ήταν μόνο ζήτημα λίγου χρόνου. Και τα συγγράματά του είχαν αρχίσει να έχουν πανελλήνια απήχηση... Ένα από τα κυριώτερα θέματα της διδασκαλίας του ήταν η παρακμή της Ορθοδοξίας και η αντίστοιχη πνευματική πτώχευση ολόκληρης της ανθρωπότητας· πτώχευση που τη συνδύαζε με την καταστροφή του «φυσικού περιβάλλοντος» και τη ρύπανση της γης. Καταδίκαζε, ακόμα, τον «αφελληνισμό» του Τόπου και τη διαβρωτική επίδραση που ασκούσε η δυτική νοοτροπία μες απ' τον τουρισμό, στα θρησκευτικά και κοινωνικά μας ήθη.

Σαν επικύρωση της ορθότητας των καταγγελιών του ήρθε μια μέρα η είδηση από τη συγγένισσα στην Πάτρα, πως της είχαν ζητήσει το κτηματάκι για την ανέγερση πολυκατοικίας, και τι να κάνη; φτωχή γυναίκα ήταν κι αυτή, απροστάτευτη και βασανισμένη: το είχε υποσχεθή.

Ανάγκη, λοιπόν, να εκταφούν τα οστά της Παρασκευής.

Ο Βασίλης καταταράχθηκε, συγκινήθηκε -μα συνειδητοποίησε πως δεν είχε εκλογή...

Ειδοποίησε πως θα έρθη να παραλάβη τα λείψανα.

Έτσι, ένα πρωί, αυτός, η πρεσβυτέρα του, κι ο μικρός τους γιος, μόλις τεσσάρων ετών, πήραν το τραίνο για την Πάτρα, όπου τους υποδέχθηκε η συγγένισσα, μαζί με τα δυο ενήλικα παληκάρια της - που θ' ανελάμβαναν και το έργο της εκσκαφής.

Το κτηματάκι όπου βρισκόταν ενταφιασμένη η Παρασκευή ήταν έξω από την πόλη, σε απόσταση δέκα λεπτών με το αυτοκίνητο.

Η συνοδία έφτασε κατά τις οκτώ το πρωί, λίγο μετά την ανατολή ενός παγερού ήλιου -που γρήγορα κάλυψαν τα σύννεφα...

Έκαναν κύκλο γύρω από τον τάφο. Η παρουσία του ιερέα εκεί ήταν μόνο συμπτωματική, και χωρίς κανένα θρησκευτικό νόημα...

Επιδόθηκαν χωρίς χρονοτριβή στο έργο... Και τότε, με τους πρώτους ήχους της σκαπάνης, ένα λεπτό ανοιξιάτικο άρωμα, σαν από βασιλικό, μόσχο και ρόδο συνάμα, ανέβηκε από το χώμα, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, στις αισθήσεις των παρισταμένων: του Βασίλη, της πρεσβυτέρας, του μικρού τους γιου, της συγγένισσας και των δύο ενηλίκων παιδιών της.

Τα κόκκαλα της Παρασκευής είχαν ευωδιάσει.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Από τα γραπτά του Στρατηγού Μακρυγιάννη :

«Κι όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικο να πνίγει το δίκιο. Για κείνο έμαθα γράμματα στα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμο το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί να σπουδάξω: ήμουν φτωχός κι έκανα τον υπηρέτη και τιμάρευα άλογα, κι άλλες πλήθος δουλειές έκανα, να βγάλω το πατρικό μου χρέος που μας χρέωσαν oι χαραμήδες, και να ζήσω κι εγώ σε τούτη την κοινωνία, όσο έχω τ’αμανέτι του Θεού στο σώμα μου. Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμει νεκρανάσταση στην Πατρίδα μου, να τη λευτερώσει από την τυραγνία των Τούρκων, αξίωσε κι εμένα να δουλέψω κατά δύναμη, λιγότερον από τον χερότερο πατριώτη μου Έλληνα. Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι, και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα. Ένα πράμα μόνο με παρακίνησε κι εμένα να γράψω: ότι τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ». Και στο εξής να μάθομε γνώση, αν θέλομε να φκιάσομε χωριό να ζήσομε όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζονται για την πατρίδα τους, για τη θρησκεία τους· να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: «Έχομε αγώνες πατρικούς, έχομε θυσίες -αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμία και να εργάζονται στο καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας- ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζονται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν το νόμο, και να 'χονν την επιρροή για ικανότη» (Β' 463).

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================

«Απ’τα κόκαλα βγαλμένη» τραγουδούσε ο Σολωμός. Η ιδέα του ήταν αληθινή. Η ελληνική επανάσταση ήταν βγαλμένη από το μεδούλι των κοκάλων των ζωντανών Ελλήνων. Και γι’αυτό πέτυχε, και γι’αυτό δε σταμάτησε και πραγματοποιείται σ’ όλο τι ΙΘ' αιώνα, και γι’αυτό δεν τέλειωσε ακόμη η πραγματοποίησή της. Ο σημερινός πόλεμος της πατρίδας μας -δεν είναι υπερβολή να το πούμε- είναι μια συνέχεια της επανάστασης του '21. Γιατί δεν πρέπει να το ξεχνούμε: κάθε φορά που η φυλή μας γυρίζει προς το λαό, ζητά να φωτιστεί από το λαό, αναμορφώνεται από το λαό, συνεχίζει την παράδοση που μπήκε θριαμβευτικά στη συνείδηση του έθνους με την ελληνική επανάσταση. Ο αγώνας εκείνος ήταν ένα κοινωνικό, πολεμικό και πολιτικό γεγονός. Ήταν συνάμα και ένα πνευματικό γεγονός. Από την τελευταία τούτη άποψη, την πιο αγνοημένη, είναι σημαντικό να έχουμε τεκμήρια σαν αυτά που μας άφησε ο Μακρυγιάννης. Τα ιστορικά γεγονότα δε σταματούν στα χρονολογικά ορόσημα που βλέπουμε στις φυλλάδες της ιστορίας.

Γιώργος Σεφέρης

Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης

Πηγή: Γιώργου Σεφέρη, «Δοκιμές», εκδ. Ίκαρος, Αθήναι 1981.
=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
8) Eπιστολή

Μη ξεχνάς, παιδί μου, τον σκοπόν σου. Κοίταξε εις τον ουρανόν τα κάλλη που μας περιμένουν, τι είναι τα παρόντα; Ουχί τέφρα και σκόνη και όνειρον; Ουχί ορώμεν τα πάντα υποκείμενα εις την φθοράν; Ενώ τα άνω αιώνια, του Θεού η βασιλεία είναι ατελεύτητος και μακάριος όστις κατασκηνώση εν αυτή, διότι θα βλέπη την δόξαν του θείου προσώπου! Παιδί μου να μη ξεχνάς ότι είμεθα προσωρινοί εις αυτόν τον κόσμον και ότι η ζωή μας κρέμεται εις μίαν κλωστήν και ότι όλα τα καλά του κόσμου είναι μάταια. Όταν λοιπόν έχωμεν αυτήν την γνώσιν της αληθείας, φυσικά θα στρέφωμεν συνεχώς κάθε στιγμήν τα μάτια της ψυχής μας προς την αιώνιον ζωήν, προς την άνω Ιερουσαλήμ, εκεί όπου οι χοροί των αγγέλων ψάλλουν τα απερινόητα εις γλυκύτητα και σοφίαν άσματα του Θεού. Ω, παιδιά μου, πόσην δόξαν θα έχουν αι ψυχαί σας, όταν μετά θάνατον θα ανέλθουν εις τους ουρανούς και θα συναριθμηθούν με τους αγγέλους του Ουρανού!
=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Η έννοια του Προπατορικού Αμαρτήματος


Σε όλους είναι γνωστό το προπατορικό αμάρτημα δηλ. η ανυπακοή ή η ανταρσία τού ζεύγους των Πρωτοπλάστων μέσα στον παράδεισο. Χρειάζεται εδώ όμως να διευκρινίσουμε μερικά βασικά σημεία για να αποφύγουμε παρανοήσεις.


α) Άρσεν και θήλυ

Κατ’ αρχήν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, πρώτα τον άνδρα και ύστερα από την πλευρά τού άνδρα, τη γυναίκα. «Αρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» μας βεβαιώνει η Αγ. Γραφή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη σκέψη τού Θεού για τη δημιουργία της γυναίκας πρυτάνευσε η ανάγκη να μην είναι ο άνθρωπος δηλ. ο άνδρας μόνος του πάνω στη γη. Το κοινωνικό στοιχείο εδώ κυριαρχεί και η κοινωνία με το άλλο φύλο γίνεται ταυτόχρονα μία δύναμη ζωής που συντηρεί ύστε-ρα και διαιωνίζει τη ζωή, πάλιν κατά την επιθυμία τού Θεού: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής» (Γεν. 1,28).

Στα δύο φύλα ο Θεός έδωσε σε σμικρογραφία τις δικές του ιδιότητες. Πρώτες από αυτές το λογικόν και το αυτεξούσιον. Το ένα σημαίνει τη δύναμη της σκέψης και το άλλο τη δύναμη της ελευθερίας. Η «εικόνα» τού Θεού στον άνθρωπο υποδηλώνει τη δυνατότητά του να ζήσει μέσα στο Θεό, ενώ η «ομοίωση» σημαίνει τη συνειδητοποίηση αυτής της δυνατότητας. Ο Ωριγένης παρατηρεί: «Ο άνθρωπος έλαβε την τιμή της εικόνας στην πρώτη του δημιουργία, αλλά η πλήρης τελείωση στην ομοίωση τού Θεού θα τού παρασχεθεί στη συντέλεια των πάντων». Ο άγ. Ειρηναίος λέγει ότι ο άνθρωπος στην πρώτη του δημιουργία έμοιαζε με ένα μικρό παιδί, ήταν αθώος και ικανός να αναπτυχθεί σε μια πνευματική οντότητα. Αυτή όμως η ανάπτυξη δεν ήταν αναπόφευκτη ή αυτόματη. Περνούσε μέσα από τον ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος σαν εικόνα του Θεού δεν μπορούσε να γίνει αντικείμενο εκβιασμού, ούτε προς το καλό, ούτε προς το κακό, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος είχε πάρει από το Θεό τον προσανατολισμό προς την τελείωση, τώρα έπρεπε να τον εφαρμόσει αξιοποιώντας τον.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Ο ΜΠΕΛΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΙΣΜΑΤΟΣ


Κανείς δεν παραπονέθηκε ποτέ, γιατί:


+ τα κάστανα, εξωτερικά, έχουν βελόνες που τρυπάνε τα χέρια·


+ τα φραγκόσυκα έχουν αγκάθια, που μπαίνουν στο δέρμα·


+ τα καρύδια έχουν πράσινη, χονδρή σάρκα, που μαυρίζει τα χέρια·


+ τα αμύγδαλα έχουν σκληρό περίβλημα, που θέλει σπάσιμο.


Κανείς! Ποτέ! Και κανείς δέν σταμάτησε να τα τρώει, επειδή του δημιουργούν μπελάδες στο καθάρισμα.
Ἤρεμα και απλά, παραμερίζουμε τα εξωτερικά αγκάθια, αφαιρούμε την ενοχλητική φλούδα και απολαμβάνουμε τον νόστιμο καρπό!


* * *


Γιατί άραγε να μη συμβαίνει το ίδιο και στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας; Γιατί να μετράμε τόσο:


+ την κάποια οξύτητα στα λόγια τους·


+ την κάποια περιφρόνηση στο βλέμμα τους·


+ την κάποια παραξενιά στην συμπεριφορά τους;


Γιατί να μην φροντίζουμε, με την ίδια γαλήνη και υπομονή, με την ίδια ηρεμία και απλότητα, να παραμερίζουμε την όποια ἐξωτερική τους στριφνάδα και ιδιοτροπία, για να βρούμε και να απολαύσουμε την κρυμμένη ομορφιά της ψυχής τους, πού ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ; Ὑπάρχει άνθρωπος, που να μην κρύβει μέσα του ἕνα διαμάντι;


Και να σκεφτούμε, ότι ο άγιος Αντώνιος λέει:


- Από τον πλησίον μας, δεν εξαρτᾶται απλῶς, το αν θά κερδίσουμε κάποια διαμαντάκια ἤ αν θα γευθοῦμε κάποιους γλυκείς καρπούς. Από τον πλησίον μας δέν ἐξαρτᾶται απλώς μια νοστιμιά της ζωής μας. Από τον πλησίον μας εξαρτάται αυτή η ἴδια η ζωή μας ἤ ο θάνατός μας! Γιατί, αν κερδίσουμε τον αδελφό μας, κερδίζουμε τον Θεό. Και αν σκανδαλίσουμε τον αδελφό μας, αμαρτάνουμε στον Χριστό.


Εἶπε ο Χριστός: Η πρώτη και μεγάλη εντολή είναι: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου». Καί πρόσθεσε: Δεύτερη, ἐξ ίσου μεγάλη: Καί τον πλησίον σου ως σεαυτόν (Ματθ. 22, 37). Και επεξηγεί ο άγιος Ἰωάννης ο Θεολόγος: «Αν δεν αγαπάς τον πλησίον σου, που τον βλέπεις, εἶναι ποτέ δυνατό να αγαπάς τον Θεό, που δεν Τον βλέπεις;» (Α' Ἰω. 4, 20).


Τα ίδια, με διαφορετικά λόγια, λέει και ο άγιος Ιωάννης ο Κολοβός:


- Η σχέση μας με τον πλησίον μας, δεν είναι η στέγη στο οικοδόμημα της ζωής μας. Εἶναι ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ. Δεν χτίζομε σπίτι αρχίζοντας από πάνω προς τα κάτω. Αντίθετα. Πρώτα βάζουμε γερά θεμέλια. Καί μετά, πολύ μετά, φτάνουμε στη στέγη. Και το θεμέλιο είναι η αγάπη.


Ἕνα απλό παράδειγμα: Σου λέει κάποιος μια κουβέντα, που σε πικραίνει. Τι πιο εύκολο, να του απαντήσεις και συ και με τον ίδιο τρόπο. Να τον «πατήσεις στον κάλο» του. Και τι θα βγη; Όχι μόνο θα τρυπήσης χειρότερα τα χέρια σου από τα αγκάθια του αδελφού σου, αλλά και θα κάνεις μια «ωραία επίδειξη» και των δικών σου αγκαθιών! Και συνήθως συμβαίνει τα αγκάθια του αδελφού σου να είναι αγκαθάκια κάστανου, ενώ τα δικά σου είναι ... γαϊδουράγκαθα!


Αν όμως αγωνιστής να μη του πεις τίποτε, που να τον πονέσει, τότε «κέρδισες» τον αδελφό σου.


* * *


Αν λοιπόν αξίζει να καθαρίζουμε τα καρύδια και τα κάστανα χωρίς γκρίνιες και παράπονα για τα μπελαλίδικα τσόφλια τους, χίλιες φορές περισσότερο αξίζει να ταλαιπωρηθούμε λίγο, παραμερίζοντας τις κουραστικές πλευρές τοῦ χαρακτήρα των πλησίον μας, για να «τους κερδίσουμε». Ή μάλλον για να κερδίσουμε την ίδια την ζωή μας: τον Χριστό.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Μπορώ να δανειστώ 25 ευρώ;

Ο πατέρας γύρισε σπίτι από την εργασία του αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, και βρήκε τον πεντάχρονο γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

-Μπαμπά, μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση; ρωτά το παιδί.
-Ναι βεβαίως, τι συμβαίνει;
-Μπαμπά, πόσα λεφτά κερδίζεις σε μια ώρα;
-Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα; Απαντά ο πατέρας θυμωμένα.
-Να, θέλω μόνο να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου, πόσα κερδίζεις σε μια ώρα;
-Αν πρέπει να ξέρεις, κερδίζω 50 ευρώ σε μια ώρα.
-Ω!! απάντησε το μικρό αγόρι με το κεφάλι του κάτω. Μπαμπά, μπορείς, σε παρακαλώ, να μου δανείσεις 25 ευρώ;

Ο πατέρας αγρίεψε.

-Αν ο μόνος λόγος που με ρώτησες είναι για να δανειστείς κάποια χρήματα, για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε πήγαινε κατευθείαν στο δωμάτιό σου και πέσε να κοιμηθείς. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά κάθε μέρα για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.

Το μικρό αγόρι πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.

Ο πατέρας κάθισε και άρχισε να θυμώνει ακόμη περισσότερο για την ερώτηση του μικρού αγοριού. Πως τόλμησε να κάνει τέτοιες ερωτήσεις, μόνο για να πάρει κάποια χρήματα ;

Μετά από περίπου μια ώρα ο πατέρας ηρέμησε και άρχισε να σκέφτεται:

-Ίσως υπάρχει κάτι που έπρεπε να αγοράσει με αυτά το 25 ευρώ.. Και πραγματικά δεν ζητούσε χρήματα πολύ συχνά.

Ο πατέρας πήγε στην πόρτα του δωματίου του μικρού αγοριού και την άνοιξε.

-Κοιμάσαι γιε μου; ρώτησε.
-Όχι, μπαμπά είμαι ξύπνιος, απάντησε το αγόρι.
-Σκέφτηκα ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου πιο πριν, είπε ο πατέρας. Ήταν μια δύσκολη μέρα και έβγαλα τον εκνευρισμό μου πάνω σου. Να πάρε τα 25 ευρώ που μου ζήτησες.

Το αγόρι ανακάθισε αμέσως στο κρεβάτι του χαμογελώντας.

-Ω! ευχαριστώ, μπαμπά, φώναξε. Κατόπιν, έψαξε κάτω από το μαξιλάρι του, έβγαλε μερικά τσαλακωμένα χαρτονομίσματα.

Ο πατέρας είδε ότι το αγόρι ήδη είχε χρήματα κι άρχισε πάλι να νευριάζει. Το μικρό αγόρι μέτρησε αργά τα χρήματά του, και έπειτα κοίταξε τον πατέρα του.

-Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα αφού ήδη έχεις μερικά; Του λέει θυμωμένα ο πατέρας του.
-Επειδή δεν είχα αρκετά αλλά τώρα έχω, απάντησε το αγόρι. Μπαμπά έχω 50 ευρώ τώρα. Μπορώ να αγοράσω τώρα μια ώρα από τον χρόνο σου; Σε παρακαλώ, έλα νωρίς στο σπίτι αύριο. Θέλω να γευματίσω μαζί σου.

Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και του ζήτησε να τον συγχωρέσει.


Η ιστορία αυτή είναι ακριβώς μια μικρή υπενθύμιση σε όλους εσάς που εργάζεστε τόσο σκληρά στην ζωή σας. Δεν πρέπει να αφήνουμε τον χρόνο γλιστρά μέσα από τα δάκτυλά μας χωρίς να ξοδεύουμε λίγο από τον χρόνο μας με εκείνους για τους οποίους πραγματικά νοιαζόμαστε, με εκείνους που είναι στις καρδιές μας. Μην παραλείπετε να μοιράζεστε αυτό τον χρόνο που αξίζει 50 ευρώ με κάποιο που αγαπάτε.

Αν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορούσε εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες. Αλλά η οικογένεια που αφήνουμε πίσω μας θα αισθανθεί την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής της.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Μην τα εγγίζετε τα παιδιά


Γέροντα, τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν τώρα χωρίς πειθαρχία, τι θα γίνουν;

- Έχουν λίγα ελαφρυντικά. Οι γονείς που δεν καταλαβαίνουν την πειθαρχία αφήνουν τώρα τα παιδιά τους με μια ελευθερία και τα κάνουν τελείως αλητάκια. Μια κουβέντα λες, πέντε σου λένε, και με μια αναίδεια! Αυτά μπορεί να γίνουν εγκληματίες. Σήμερα τα ξεβιδώνουν τελείως τα παιδιά. Ελευθερία! «Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!». Και τα παιδιά λένε: « Που θα βρούμε αλλού τέτοιο καθεστώς;» Επιδιώκουν δηλαδή να τα κάνουν ανταρτάκια, να μη θέλουν τους γονείς, να μη θέλουν τους δασκάλους, να μην θέλουν τίποτε, να μην ακούν κανέναν. Αυτό τους διευκολύνει στον σκοπό τους. Αν δεν τα κάνουν ανταρτάκια ,πως μετά τα παιδιά θα τα κάνουν όλα κομμάτια; Και βλέπεις, τα καημένα είναι σχεδόν δαιμονισμένα.

Αν στην πνευματική ζωή η ελευθερία δεν αξιοποιήθηκε , θα αξιοποιηθή στην κοσμική ζωή; Τι να την κάνης τέτοια ελευθερία; Είναι καταστροφή. Γιʼ αυτό και το κράτος πάει όπως πάει. Μπορούν οι σημερινοί άνθρωποι να αξιοποιήσουν την ελευθερία που τους δίνεται; Η ελευθερία ,όταν οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν στην πρόοδο ,είναι καταστροφή. Η κοσμική εξέλιξη με την αμαρτωλή αυτή ελευθερία έφερε την πνευματική σκλαβιά. Ελευθερία πνευματική είναι η πνευματική υποταγή στο θέλημα του Θεού. Και βλέπεις, ενώ η υπακοή είναι ελευθερία , ο πειρασμός όμως από κακία την παρουσιάζει σαν σκλαβιά και αντιδρούν τα παιδιά, ιδίως της εποχής μας, που έχουν δηλητηριασθή από το πνεύμα της ανταρσίας.

Είναι, φυσικά, και κουρασμένα από τα διάφορα συστήματα του 20ού αιώνος ,που δυστυχώς συνέχεια παραμορφώνουν την ωραία φύση του Θεού και τα πλάσματά Του και τα γεμίζουν από άγχος και τα απομακρύνουν από την χαρά , τον Θεό.

Εμείς ξέρετε τι τραβήξαμε, όταν απολυθήκαμε από τον στρατό; Αν ήταν τότε τα σημερινά παιδιά, θα τα είχαν κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ήταν το 1950 που τελείωσε ο ανταρτοπόλεμος. Απολυθήκαμε πολλές κλάσεις μαζί. Άλλος είχε τεσσεράμισι, άλλος τέσσερα, άλλος τριάμισι χρόνια μέσα στον πόλεμο. Και σκεφθήτε, μετά από τόση ταλαιπωρία ,φθάνουμε στην Λάρισα, πάμε στα Κέντρα Διερχομένων και τα βρίσκουμε γεμάτα. Οπότε πάμε στα ξενοδοχεία. Αλλά και εκεί δεν μας δέχονταν. Σου λέει: «Στρατός! Που να μείνη! Θα λερωθούν οι κουβέρτες!»- ενώ θα πληρώναμε. Ήταν Μάρτιος μήνας και έκανε κρύο! Ευτυχώς ένας αξιωματικός μας έσωσε. Ας είναι καλά! Πήγε, έμαθε πότε φεύγουν τα τραίνα, πότε κάνουν μανούβρες κ.λ.π. . συνεννοήθηκε και μας έβαλε μέσα στα τραίνα!

« Την νύχτα, λέει, θα κάνουν μανούβρες αλλά μη φοβηθήτε. την τάδε ώρα το πρωί θα ξεκινήσουν». Και όλη την νύχτα κουνιόνταν. Τελικά ερχόμαστε στην Θεσσαλονίκη. Μερικοί που ήταν από ʽ δω κοντά πήγαν στον τόπο τους. Οι άλλοι πήγαμε στα Κέντρα Διερχομένων ,αλλά ήταν γεμάτα. Πάμε στα ξενοδοχεία. Και εδώ τίποτε! Τους παρακαλώ στο ξενοδοχείο: « Να μου δώσετε μια καρέκλα να καθήσω μέσα και θα σας πληρώσω διπλάσιο από ό, τι θα πλήρωνα για το κρεββάτι!» . « Όχι, δεν γίνεται!» μου λένε . Φοβόνταν μήπως κανείς έβλεπε ότι κρατούσαν στην καρέκλα στρατιώτη και τους κατήγγελε. Και να κάθεσαι έξω, να ακουμπάς όρθιος στον τοίχο, να βγάλης έτσι την νύχτα! Και έβλεπες στρατιώτες να είναι οι καημένοι στο πεζοδρόμιο, έξω από τα ξενοδοχεία, ακουμπισμένοι στους τοίχους! Σε όλα τα πεζοδρόμια υπήρχε στρατός, σαν να έκαναν παρέλαση! Κατάλαβες;

Αν ήταν οι σημερινοί νέοι, θα είχαν κάψει την Λάρισα, όλη την Θεσσαλία και την Μακεδονία! Εδώ, χωρίς να έχουν καμμιά δυσκολία σήμερα, και τι κάνουν! Καταλήψεις, καταστροφές… Και εκείνα, τα καημένα τα παιδιά ούτε καν είχαν λογισμό. Ένιωθαν βέβαια μια πικρία, αλλά χωρίς να έχουν λογισμό να κάνουν τίποτε το κακό. Και να έχουν περάσει ταλαιπωρία μεγάλη έξω στα χιόνια. Να είναι σακατεμένοι από τον πόλεμο- τι θυσία οι καημένοι! – και τελικά το τελευταίο «ευχαριστώ» ήταν να κοιμηθούνε έξω! Και κάνω μια σύγκριση πως ήταν οι νέοι τότε και που βρίσκονται σήμερα … Ούτε πενήντα χρόνια δεν πέρασαν και πως άλλαξε ο κόσμος!

Η σημερινή νεολαία μοιάζει με το μοσχαράκι που είναι δεμένο στο λιβάδι και κλωτσάει. Τραβάει συνέχεια το σχοινί, βγάζει τον πάσσαλο και αρχίζει να τρέχη. Αλλά σκαλώνει κάπου και περικυκλώνεται άσχημα και στο τέλος το κατασπαράζουν τα άγρια θηρία. Το φρένο βοηθάει, όταν είναι μικρό το παιδί. Το βλέπεις, ανεβαίνει πάνω στον τοίχο και υπάρχει φόβος να σκοτωθή. « Μη, μη», φωνάζεις, του δίνεις και κανένα σκαμπίλι. Μετά δεν σκέφτεται ότι θα σκοτωθή. Σκέφτεται μη φάη το σκαμπίλι και προσέχει. Τώρα δεν υπάρχουν ούτε στα σχολεία τιμωρίες ούτε στον στρατό καψώνια. Γι ʽ αυτό οι νέοι παιδεύουν τους γονείς και το έθνος. Στον στρατό παλιάς, όσο πιο σκληροί ήταν οι αρχηγοί στην Εκπαίδευση, τόσο πιο πολλή παλληκαριά έδειχναν οι στρατιώτες στην μάχη.

Ο νέος έχει ανάγκη από έναν πνευματικό οδηγό, τον οποίο να συμβουλεύεται και να ακούη, για να πορεύεται με πνευματική ασφάλεια, χωρίς κινδύνους, φόβους και αδιέξοδα. Κάθε άνθρωπος, όσο μεγαλώνει, όσο περνάει η ηλικία του , αποκτά πείρα και από το εαυτό του και από τους άλλους. Ένας νέος στερείται αυτήν την πείρα. Ένας μεγάλος την πείρα που απέκτησε από τον εαυτό του και από τους άλλους την χρησιμοποιεί, για να βοηθήση τον άπειρο νέο, για να μην κάνη γκάφες. Ο νέος, όταν δεν ακούη, κάνει πειράματα με τον εαυτό του. Ενώ, αν ακούση, κέρδος θα έχη. Είχαν έρθει στο Καλύβι μερικά παιδιά από μια χριστιανική Οργάνωση και φώναζαν με μια αυτοπεποίθηση: «Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν, θα βρούμε μόνοι μας τον δρόμο μας!» Ποιος ξέρει ; Θα είχαν ζορισθή και είχαν κατά κάποιο τρόπο επαναστατήσει. Όταν ήταν να φύγουν, με ρώτησαν πώς να κατεβούν στον δημόσιο, για να πάρουν τον δρόμο για την Μονή Ιβήρων. «Από πού θα πάμε;» λένε. «Καλά, βρε παιδιά, τους λέω, εσείς είπατε ότι θα τον βρήτε μόνοι σας τον δρόμο. Δεν έχετε ανάγκη από κανέναν. Έτσι δεν είπατε προηγουμένως; Τουλάχιστον αυτόν τον δρόμο και να τον χάσετε ,λίγο θα ταλαιπωρηθήτε, κάποιον θα βρήτε παρακάτω και θα σας πη: «Από εδώ πάει». Τον άλλον τον δρόμο για πάνω, για τον Ουρανό, πως θα τον βρήτε μόνοι σας χωρίς οδηγό;» Ο ένας από αυτούς είπε: «Σαν νάχη δίκαιο ο Γέροντας».

Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Ο Λόγος στην Πνύκα


Παιδιά μου!

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ' αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ' απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================

Σε κάποιο περιοδικό είχα διαβάσει ότι κάποιος μηχανολόγος είχε την ικανότητα να πιάνει με την ακοή του τη βλάβη μιας μηχανής. Στο θάλαμο που είχε τις προβληματικές μηχανές έμπαινε μόνος του και άκουγε προσεκτικά τον ήχο τους. Το αφτί του έπιανε κάθε «κλικ», κάθε αλλαγή ήχου ή κραδασμού, και έτσι μπορούσε να προσδιορίσει τα πρώτα σημάδια του προβλήματος της κάθε μηχανής ξεχωριστά.

Έτσι και ο Θεός μας γνωρίζει έναν έναν προσωπικά. Παρακολουθεί τις σκέψεις μας, τα αισθήματα μας, συνεχώς. Ακούει τις κραυγές και τους στεναγμούς της καρδιάς μας. Ξέρει πότε είμαστε «τσακισμένοι» ή έχουμε χάσει το ρυθμό μας και όταν στη δυσκολία μας Τον επικαλεστούμε, ξέρει ακριβώς τι μας χρειάζεται και θα το δώσει. Και αυτό έχει μεγάλη αξία και παρηγοριά να το γνωρίζει ο καθένας μας.

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ


Μια μέρα η βασίλισσα Σεμίραμις των Αιγυπτίων ζήτησε από τον βασιλιά σύζυγό της μια χάρη. Να βασιλεύσει κι αυτή μια μόνο μέρα, για να χαρεί κι αυτή τη βασιλεία.

Ο βασιλιάς χαμογέλασε, αλλά δεν έδωσε απάντηση. Αυτή όμως πάλι και πάλι παρακαλούσε και ικέτευε το βασιλιά να της επιτρέψει να βασιλεύσει για μια μόνο μέρα.

Με τα πολλά παρακάλια έπεισε στο τέλος το βασιλιά που υποχώρησε και της είπε: Επιτέλους θα σου κάνω τη χάρη να βασιλεύσεις για μια μόνο μέρα και να δούμε τι θα κάνεις.

Αυτή με χαρά έπεσε στα πόδια του και τον προσκύνησε :σκλάβα σου όλη μου τη ζωή θα είμαι, του είπε. Ο βασιλιάς έδωσε διαταγή ότι την άλλη μέρα από την ανατολή μέχρι τη δύση θα βασιλεύσει η Σεμίραμις και σ’ αυτή θα υπακούουν.

Την άλλη μέρα το πρωί η Σεμίραμις κάθεται χαρούμενη στο θρόνο με το στέμμα και το δαχτυλίδι-σφραγίδα στο χέρι της. Πρώτη διαταγή της να συλλάβουν το βασιλιά και να τον κλείσουν στη φυλακή.

Δεύτερη διαταγή, να αποκεφαλίσουν το βασιλιά και να φέρουν το κεφάλι του μπροστά της. Το σχέδιό της πέτυχε. Έμεινε πια αυτή μόνη βασίλισσα όχι μια μέρα, αλλά για όλη της τη ζωή.

Ας προσέξουμε λοιπόν κι εμείς αδελφοί μου, γιατί η φοβερή “Σεμίραμις”, η ΑΜΑΡΤΙΑ έρχεται με παρακάλια και μας ζητά να την πράξουμε και να της δώσουμε τόπο στη ζωή μας ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.

Ας προσέξουμε μην την αφήσουμε να πάρει τη σφραγίδα της δικής μας καρδιάς στο χέρι. Αν την αφήσουμε και υποχωρήσουμε για μια φορά, πρώτη διαταγή της θα είναι να μας φυλακίσει στην τυραννία των παθών και στο τέλος να μας φονεύσει πνευματικά. Προσοχή! Μην την αφήσουμε να μας κυριέψει.
Όχι στην πρώτη υποχώρηση!

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================

Δοξαστικό της εξόδου του Μεσολογγίου

Γ. Aθανασιάδης-Νόβας



«........................
Στέκει o Σουλιώτης «o καλός
παράμερα και κλαίει.
—Έρμο τουφέκι σκοτεινό,
τι σ' έχω εγώ στο χέρι;
οπού συ μούγινες βαρύ
κι ο Αγαρηνός το ξέρει;»

Μολονότι τα τουφέκια, είχαν γίνει τόσο βαριά στα εξαντλημένα χέρια των πεινασμένων πολεμιστών, οι ψυχές τους έμεναν ολόρθες, ακμαίες, ανυπόταχτες.

Στην πρόταση του Ιμπραήμ Πασά να του παραδώσουν το Μεσολλόγγι και τα όπλα τους, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι απάντησαν με τούτη την περήφανη γραφή, που θυμίζει την απάντηση του Παλαιολόγου στον Μωάμεθ και που εκφράζει την προαιώνια, αναλλοίωτη και ακαταδάμαστη ψυχή του Ἑλληνικού Γένους.

Ἔγραφαν οι Μεσολογγίτες:
«Δεν ελπίζαμε ποτέ να σας απεράση μια τέτοια φαντασία οπού οκτώ χιλιάδες άρματα αιματωμένα να τα ζητήσετε να σας τα δώσωμε με τα χέρια μας, τα οποία άρματα συμφωνούν με την ζωήν. Ὅθεν, καθώς βλέπομεν τον σκοπόν σας και την απόφασιν οπού έχομεν ημείς, θα γίνη ό,τι αποφάσισεν ο Θεός, το οποίον δεν το ηξεύρετε ούτε η Υψηλότης σας ούτε ημείς και ας γίνη το θέλημα, του Θεοΰ».

Και αληθινά μόνον ο Θεὸς θα μπορούσε να εμπνεύση τόσον άκαμπτη καρτεροψυχία, τόσον πρόφρονη εθελοθυσία!

Η ολόχρονη σθεναρή άμυνα της ηρωϊκής Φρουράς έφτασε στο απόγειό της τη νύχτα της 11 Απριλίου 1826 με την κοσμοβόητη Έξοδο.

Την διαδραμάτιση της επικής τραγωδίας του Μεσολογγίου ετοποθέτησεν αντιφατικά η Φύση σ' ένα χαρούμενο και γελαστό πλαίσιο, που συνθέτανε ολόγυρά της η Άνοιξη, ο Απρίλης, η αναγάλια της αναγεννώμενης ζωής. Τα δέντρα πρασινοφυλλιάζουν, τ' αγριολούλουδα αναθάλλουν στο χλοερό έδαφος, τα χελιδόνια ξαναγυρίζουν ζευγαρωμένα, τερετίζοντας φαιδρά, στις φωλιές τους... «Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη», συνοψίζει λυρικά ο εθνικός ποιητής. Και οι λεοντόθυμοι Μεσολογγίτες έστεναν χορό με το θάνατο. «Ὅποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει». Σήμερα αποφάσισαν να πεθάνουν οι Μεσολογγίτες. Και, ναι, θα πεθάνουν πρόθυμα χίλιες φορές ο καθένας για την Ελευθερία της Πατρίδας! Αν όποιος πεθαίνει εθελούσια χίλιες φορές για το Ιδανικό του δεν μένει αθάνατος, ποιός άλλος μπορεί να μείνη;

Εάν, όπως έχει λεχθή, η Ιστορία είναι τα βήματα του Θεού επάνω στη Γη, τα πιο πυκνά, τα πιο βαθυχάραχτα, τα πιο ανεξίτηλα ίχνη από τα πέλματά του έχουν σημαδευτή στα ιερά εδάφη της Πατρίδας μας.

Θεοβάδιστος είναι ο επίγειος χώρος μας. Αυλακωμένη είναι η προσφιλής Γη των Πατέρων από μεγάλα, προαιώνια βήματα του Θεού. Οι αυλακιές τους την καλύπτουν σαν ουρανόπλεχτο προστατευτικό δίχτυ. Υπεράνω τους οραματίζεται κανείς τα προστατευτικά χέρια της θείας Πρόνοιας. Τρέχει στο βάθος τους όμως, τρέχει αείροο αγνό ελληνικό αίμα ανδρείας και θυσίας.

Υπόκρουσή τους έχουν τα θεϊκά βήματα, όπως αντιλαλούν στην αιωνιότητα, έχουν πότε θούρια θριάμβων, πότε θρήνους ολέθρων. Με ασταμάτητο συνεκτικό μοτίβο συναρπαστικών ύμνων αιώνιας Αλήθειας και απόλυτης Ομορφιάς.

Αν οι σάλπιγγες του Άρη έχουν τις διακοπές τους, τα διαλείμματά τους, οι λύρες του Απόλλωνα δεν σταματούν ποτέ να μέλπουν το δημιουργικό τους πολιτιστικό άσμα. Το προαιώνιο αυτό ελληνικό άσμα, που έτερψε και τέρπει την ανθρωπότητα όλη, διδάσκοντάς της την ουσία της Ζωής, τη χαρά της Ζωής, την αξία της Ελευθερίας, την αθανασία του πνεύματος, την Ανθρώπινη, μ' ένα λόγο, Αρετή, που αποτελεί την ύψιστη επίτευξη και την ύπατη τελείωση της ύπαρξης των λογικών όντων...

=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ’ αυτό.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τις επώνυμες τουαλέτες και τα ακριβά ρούχα που έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε. Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον αποκτήσουμε.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας. Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε. Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε. Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γειτόνους μας.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για το χρώμα του δέρματός μας. Θα μας ρωτήσει για το περιεχόμενο της καρδιάς μας.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε πόσα μέρη του κόσμου ταξιδεύσαμε και διασκεδάσαμε. Θα μας ρωτήσει εάν επισκεφτήκαμε φτωχικές συνοικίες και αν προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει αν είμαστε επώνυμοι και ισχυροί. Θα μας ρωτήσει αν είμαστε ταπεινοί και εάν συγχωρούμε τον πλησίον.


=======================================================================================
 

silver-

New member
=======================================================================================
Η αντιμετώπιση των θλίψεων

Οι θλίψεις είναι ένα φαινόμενο μεταπτωτικό. ΄Ολη η ανθρώπινη φύση υπόκειται πλέον στο γεγονός της θλίψεως. Είτε είσαι Χριστιανός είτε όχι, είτε είσαι άγιος είτε αμαρτωλός, είτε Μουσουλμάνος ή οποιοσδήποτε, δεν είναι δυνατόν να ζεις τη ζωή σου δίχως θλίψεις. Δηλαδή δεν είναι οι θλίψεις προτέρημα των Χριστιανών. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσεως. Είναι φαινόμενο της ζωής μας. Τώρα εκείνο που συμβαίνει με τους Χριστιανούς είναι το εξής, ότι ένας χριστιανός μπορεί να αξιοποιήσει τις θλίψεις κατά πνευματικό τρόπο. Εμβαπτίζοντας το γεγονός των θλίψεων μέσα στην πορεία του αγώνος του, με τη Χάρη του Θεού διά της προσευχής και της ευχαριστίας προς το Θεό οι θλίψεις του χριστιανού μεταβάλλονται σε πνευματική ωφέλεια. Αλλά θλίψεις έχουν όλοι.

Μετά, οι θλίψεις σε οποιονδήποτε άνθρωπο είναι ωφέλιμες, γιατί ωφελούν κάθε ένα. Του δίνουν μια καλλιέργεια. Διαφορετικός είναι ο άνθρωπος που καλλιεργήθηκε μέσω των θλίψεων. Οι πάντες, δηλαδή, υπόκεινται στο γεγονός των θλίψεων, η σημασία του πιστού Χριστιανού ή του απίστου είναι ότι δεν αντιμετωπίζουν όλοι τις δυσκολίες κατά τον ίδιον τρόπον. ΄Ολοι αποθνήσκουμε. Το γεγονός του θανάτου είναι καθολικό σ΄ όλους τους ανθρώπους. Ο Χριστιανός αντιμετωπίζει το γεγονός του θανάτου κατά τρόπον χριστιανικό, πιστεύοντας στην Ανάσταση των νεκρών και έχοντας ελπίδα ότι οι κεκοιμημένοι είναι μαζί με τον Χριστό.

Ο άπιστος πιστεύει ότι απέθανε και ότι δεν υπάρχει, πηγαίνει τον καίει, τον κάμνει στάκτη, τον πετάει μέσα στο ποτάμι και τελείωσε η υπόθεση. ΄Αλλον τον πιάνει η απελπισία και αυτοκτονά να πάει να βρει τον πεθαμένο. Δηλαδή, ο καθένας αντιμετωπίζει ένα γεγονός κατά τον δικό του τρόπο. Ο τρόπος είναι που διαφέρει από θρησκεία σε θρησκεία. Το γεγονός του θανάτου είναι το ίδιο.

=======================================================================================
 
Top