Όταν ήμουν νεοσύλλεκτος και άκουσα, γεμάτος αγωνία, την ειδικότητα και τη μετάθεσή μου κάθησα για λίγο ακίνητος. Μετάθεση στην Ορεστιάδα. «Πού να είναι αυτή η πόλη σκέφτηκα;» Ένα παιδί από εμάς είχε χάρτη, ο ίδιος έπαιρνε μετάθεση στη Δράμα, ε, κι εγώ -σκέφτηκα- πόσο πιο πάνω να είμαι; Έψαχνα, έψαχνα, έψαχνα.. τελικά τη βρήκα..Πολύ πιο βόρεια, όμως, από εκεί που περίμενα. Νέα Ορεστιάδα, Βόρειος Έβρος. «Δηλαδή δεν φτάνει που είναι στον Έβρο, σκέφτηκα, είναι και στον Βόρειο Έβρο, πιο πάνω δεν πάει»! Και όντως δεν πήγαινε παραπάνω, καθώς η Ορεστιάδα είναι η τελευταία και βορειότερη πόλη της Ελλάδας.
Η ειρωνεία είναι ότι τρία χρόνια πριν είχα πάει στην Ανδριανούπολη της Τουρκίας με τρένο μέσω Καστανιών –χωριό μερικά χιλιόμετρα έξω από την Ορεστιάδα- και λιγότερο από ένα χρόνο πριν είχα πάει Κωνσταντινούπολη με τρένο, μέσω Πυθίου, επίσης περιοχής κοντά στην Ορεστιάδα.. Και όμως δεν θυμόμουν την πόλη, ούτε καν σαν όνομα..
Όταν έφτασε η ώρα για τη μετάθεσή μου μπήκα με μία σειρά μου σε ένα τρένο που έφευγε από Αθήνα και ανέβαινε το τρένο βόρεια, ανέβαινε, ανέβαινε…Πολλές ώρες μετά -18 ώρες με τον μουτζούρη- φτάσαμε στο σταθμό της Ορεστιάδας, Αύγουστος μήνας ήταν. Εκεί, μας παρέλαβαν με ένα τζιπ και μας οδήγησαν στη μονάδα..
Δεκατρείς μήνες έμεινα εκεί. Πριν πάω θεωρούσα τον Έβρο ως έναν τόπο εξορίας, έρημο και μουντό. Και όμως, ανεξάρτητα από τη μονάδα, που ίσως σε άλλη μου δημοσίευση θα γράψω, ήταν δεκατρείς αξέχαστοι μήνες.
Η Ορεστιάδα, αλλά και ο Έβρος γενικότερα, είναι γεμάτος από ζωή.
Εκεί, όταν βγαίναμε, γυρίζαμε τα μαγαζιά της.. Στο Baraho για καφέ, στο Pacman για παιχνίδια, και σε όλες τις ταβέρνες τις πόλεις για να δοκιμάσουμε αυτούς τους απίθανους μεζέδες που μόνο οι βορειοΕλλαδίτες ξέρουν να φτιάχνουν. Και ύστερα, αν είχαμε χρόνο, πηγαίναμε για ποτό στο Dream ή και στη Χάβρα.
Και όχι μόνο αυτό. Η πόλη είχε πολλά να δει κανείς. Στον Αλέξανδρο για σινεμά και το καλοκαίρι για καφεδάκι στις όχθες του Άρδα, στις Καστανιές.
Δεν είναι όμως μόνο η διασκέδαση… Έμαθα και για την ιστορία της. Πώς οι κάτοικοι της πόλης, κατατρεγμένοι και διωγμένοι από την Ανδριανούπολη έφτιαξαν από το μηδέν στην κυριολεξία την πόλη και την έχτισαν από την αρχή. Η πόλη είναι το όνειρο κάθε πολεοδόμου, με τους απολύτως κάθετους και παράλληλους δρόμους της, είναι αδύνατον να χαθείς.
Ο Έβρος είναι γεμάτος από φυσικές ομορφιές. Καταπράσινος από κάθε άποψη. Με το μοναδικό Δέλτα του, και το δάσος της Δαδιάς αξίζει κανείς να τον επισκεφθεί ακόμα και για διακοπές.
Όσο για μένα; Έφυγα από την Ορεστιάδα με τις καλύτερες αναμνήσεις. Και μερικά χρόνια αργότερα την ξαναεπισκέφτηκα για να περπατήσω ξανά στους δρόμους της που είχαν γίνει δεύτερο σπίτι μου για τους μήνες που υπηρέτησα εκεί….
Η ειρωνεία είναι ότι τρία χρόνια πριν είχα πάει στην Ανδριανούπολη της Τουρκίας με τρένο μέσω Καστανιών –χωριό μερικά χιλιόμετρα έξω από την Ορεστιάδα- και λιγότερο από ένα χρόνο πριν είχα πάει Κωνσταντινούπολη με τρένο, μέσω Πυθίου, επίσης περιοχής κοντά στην Ορεστιάδα.. Και όμως δεν θυμόμουν την πόλη, ούτε καν σαν όνομα..
Όταν έφτασε η ώρα για τη μετάθεσή μου μπήκα με μία σειρά μου σε ένα τρένο που έφευγε από Αθήνα και ανέβαινε το τρένο βόρεια, ανέβαινε, ανέβαινε…Πολλές ώρες μετά -18 ώρες με τον μουτζούρη- φτάσαμε στο σταθμό της Ορεστιάδας, Αύγουστος μήνας ήταν. Εκεί, μας παρέλαβαν με ένα τζιπ και μας οδήγησαν στη μονάδα..
Δεκατρείς μήνες έμεινα εκεί. Πριν πάω θεωρούσα τον Έβρο ως έναν τόπο εξορίας, έρημο και μουντό. Και όμως, ανεξάρτητα από τη μονάδα, που ίσως σε άλλη μου δημοσίευση θα γράψω, ήταν δεκατρείς αξέχαστοι μήνες.
Η Ορεστιάδα, αλλά και ο Έβρος γενικότερα, είναι γεμάτος από ζωή.
Εκεί, όταν βγαίναμε, γυρίζαμε τα μαγαζιά της.. Στο Baraho για καφέ, στο Pacman για παιχνίδια, και σε όλες τις ταβέρνες τις πόλεις για να δοκιμάσουμε αυτούς τους απίθανους μεζέδες που μόνο οι βορειοΕλλαδίτες ξέρουν να φτιάχνουν. Και ύστερα, αν είχαμε χρόνο, πηγαίναμε για ποτό στο Dream ή και στη Χάβρα.
Και όχι μόνο αυτό. Η πόλη είχε πολλά να δει κανείς. Στον Αλέξανδρο για σινεμά και το καλοκαίρι για καφεδάκι στις όχθες του Άρδα, στις Καστανιές.
Δεν είναι όμως μόνο η διασκέδαση… Έμαθα και για την ιστορία της. Πώς οι κάτοικοι της πόλης, κατατρεγμένοι και διωγμένοι από την Ανδριανούπολη έφτιαξαν από το μηδέν στην κυριολεξία την πόλη και την έχτισαν από την αρχή. Η πόλη είναι το όνειρο κάθε πολεοδόμου, με τους απολύτως κάθετους και παράλληλους δρόμους της, είναι αδύνατον να χαθείς.
Ο Έβρος είναι γεμάτος από φυσικές ομορφιές. Καταπράσινος από κάθε άποψη. Με το μοναδικό Δέλτα του, και το δάσος της Δαδιάς αξίζει κανείς να τον επισκεφθεί ακόμα και για διακοπές.
Όσο για μένα; Έφυγα από την Ορεστιάδα με τις καλύτερες αναμνήσεις. Και μερικά χρόνια αργότερα την ξαναεπισκέφτηκα για να περπατήσω ξανά στους δρόμους της που είχαν γίνει δεύτερο σπίτι μου για τους μήνες που υπηρέτησα εκεί….