J
JorgeSidic
Guest
Χαίρεται. Κατατάχθηκα με την Ε'ΕΣΣΟ στην 124 ΠΒΕ Αεροπορία. Προετοιμαζόμουν αρκετό καιρό πριν με μεγάλη ανυπομονησία να υπηρετήσω. Ήμουν πολύ καλά στην ιδέα του στρατού (ειδικά της αεροπορίας) που έχω ακούσει χίλια-δυο καλά και θετικά σε σχέση με ξηράς. Ιστορικά, πάσχω από αρρωστοφοβία, κρίσεις πανικού, και έντονο άγχος.. σε βαθμό που αν αγχωθώ πολύ να αρρωσταίνω.
Το μακρινό ταξίδι στη Τρίπολη (από βόρειο Ελλάδα) ξεκίνησε, και έφτασα στη Τρίπολη μετά από σχεδόν οκτώ ώρες. Από τη στιγμή που έφτασα στη πύλη ένιωσα αυτό το κόμπο στο στομάχι... και το άγχος που νιώθουν όλοι, λεω εντάξει.. θα περάσει..
Μας ελέγχουν, και μας πάνε στα ιατρεία. Με βλέπει ο ψυχολόγος, με έπιασε από μονος του οτι εχω θεμα αγχους... με κατάλαβε... του εξήγησα το ιστορικό μου (όχι ολο).... και μου έδωσε παραπεμπτικό για ΓΙΩΤΑ ΤΡΙΑ.
Από εκείνη την ώρα το άγχος και ο κόμπος στο στομάχι έγιναν δυνατότεροι. Μας πάνε για φαγητό οπού ενώ δεν είχα φάει τίποτα εδώ και αρκετές ώρες, δεν ακούμπησα... έτσι όπως μου το δώσανε το επέστρεψα. Η κατάσταση μου άρχιζε να χειροτερεύει ώρα με την ώρα. Άρχισαν και οι πρώτες φοβίες και ο πανικός.
Έφτασε η νύχτα οπού μας έβαλαν θαλάμους και μετά την βραδινή αναφορά, μας έδωσαν σιωπητήριο. Δύσκολα κοιμήθηκα.. μετά από αρκετή ώρα... έντονες σκέψεις στο κεφάλι, και με ένα άγχος να φουντώνει... ήταν πολύ δύσκολο. 2Η μέρα και όσοι έχουμε παραπεμπτικά μας πάνε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Τρίπολης, εκεί μετά από 4 ώρες αναμονή απλά μου επιβεβαιωσαν το ΓΙΩΤΑ ΤΡΙΑ αοπλο χωρις καν να με εξετασουν η να με δουν. Δεν ειπα τιποτα, επεστρεψα στο στρατοπεδο... εκεί το μεσημεριανό σχεδόν δεν το ακούμπησα... ακόμα δεν μου επέτρεπε η κατάσταση και το σφύξιμο να φαω. Άρχισα να ανησυχώ αρκετά για τη κατάσταση μου.. αλλά είχα πει ότι θα το παλέψω, 25 ημέρες είναι θα περάσουν...το βράδυ της 2ης μερας με βρίσκει στο κρεβάτι με πόνο στο στομάχι και δυσκολία στον ύπνο... εντελώς ανήσυχο και αγχωμένο...Ήρθε η τρίτη ημέρα, ξύπνησα σε αρκετά άσχημη ψυχολογικά κατάσταση. Μας πάνε για μια ενημέρωση σε ένα αμφιθέατρο του στρατοπέδου. Ήμουν σχεδόν θολωμένος, ταχυκαρδία, ταχυπαλμία και μπαμ.. κρίση πανικού... ένιωθα ότι θα πάθω κάτι σοβαρό.
Χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα στη θολλούρα μου πηγαίνω σε κάποιον υψηλόβαθμο του λόχου μου. Του λεω να με παει σε ψυχολόγο. Με πήγε αμέσως. Εκεί εξήγησα στη ψυχολόγο την όλη κατάσταση μου, της εξήγησα ότι σε αυτή τη κατάσταση που είμαι και με όσα περνάω, δεν μπορώ να υπηρετήσω.. μου δίνει την επιλογή της απευθείας διετούς αναβολής, την παίρνω αμέσως, έχοντας στο μυαλό μου μόνο την οριστική απαλλαγή μετά το πέρας αυτών των δύο χρόνων. Με στέλνουν ξανά στην επιτροπή απαλλαγών του στρατιωτικού νοσοκομείου και χωρίς να τους δω για μια ακόμη φορά μου εγκρίνουν την διετή αναβολή για λόγους υγείας.
Γύρισα πίσω στο σπίτι μου, έχουν περάσει 2 εβδομάδες σχεδόν, και στο μυαλό μου είναι μόνο το θέμα του στρατού και όσα πέρασα εκεί μέσα. Φοβάμαι, αγχώνομαι, ακόμα και εδώ. Σκέφτομαι συνεχώς την διαδικασία που θα κάνω μετά από δύο χρόνια, και με πιάνει τρέλα στην ιδέα ότι μπορεί να το ξανα περάσω αυτό, σε περίπτωση που δεν μου δώσουν την απαλλαγή.
Πήγα σε δημόσιο ψυχίατρο του εξήγησα την ολη κατάσταση και μου εδωσε αντικαταθληπτική αγωγή. Ενώ μου είπε ότι εφόσον νιωθω οτι δεν μπορω να υπηρετησω, και οτι θα τα παθω ξανα ολα αυτα αμα ξανα μπω, να μην ξανα παω. Εγώ φοβάμαι πάρα πολύ ότι μετά από δύο χρόνια και εφόσον έχω γνωμάτευση από την ψυχίατρο που με παρακολουθεί, ότι θα με ξανα κατατάξουν και ότι θα πάθω τα ίδια.. και δεν θέλω.
Έχω και όλους εδώ να μου λένε να βρω δυναμη και να κόψω την αναβολή μετά από 6 μήνες και να κανω κανονικα τη θητεία μου.. όμως δεν μπορουν να καταλαβουν την φοβία μου και το άγχος μου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΕΤΟΣ. Αλλα επισης δεν μπορω να βρω κουραγιο, φοβαμαι τι θα γινει στο τέλος της διχρονης αναβολης μου..
Μπορει καποιος να με καθησυχάσει καπως; τι θα πρεπει να κανω μετα τη ληξη της αναβολης; παω στο φρουαρχειο της περιοχης μου και με καλουν στο 424 και μετα στο απαλλαγων του 424;
βοηθήστε με...
Το μακρινό ταξίδι στη Τρίπολη (από βόρειο Ελλάδα) ξεκίνησε, και έφτασα στη Τρίπολη μετά από σχεδόν οκτώ ώρες. Από τη στιγμή που έφτασα στη πύλη ένιωσα αυτό το κόμπο στο στομάχι... και το άγχος που νιώθουν όλοι, λεω εντάξει.. θα περάσει..
Μας ελέγχουν, και μας πάνε στα ιατρεία. Με βλέπει ο ψυχολόγος, με έπιασε από μονος του οτι εχω θεμα αγχους... με κατάλαβε... του εξήγησα το ιστορικό μου (όχι ολο).... και μου έδωσε παραπεμπτικό για ΓΙΩΤΑ ΤΡΙΑ.
Από εκείνη την ώρα το άγχος και ο κόμπος στο στομάχι έγιναν δυνατότεροι. Μας πάνε για φαγητό οπού ενώ δεν είχα φάει τίποτα εδώ και αρκετές ώρες, δεν ακούμπησα... έτσι όπως μου το δώσανε το επέστρεψα. Η κατάσταση μου άρχιζε να χειροτερεύει ώρα με την ώρα. Άρχισαν και οι πρώτες φοβίες και ο πανικός.
Έφτασε η νύχτα οπού μας έβαλαν θαλάμους και μετά την βραδινή αναφορά, μας έδωσαν σιωπητήριο. Δύσκολα κοιμήθηκα.. μετά από αρκετή ώρα... έντονες σκέψεις στο κεφάλι, και με ένα άγχος να φουντώνει... ήταν πολύ δύσκολο. 2Η μέρα και όσοι έχουμε παραπεμπτικά μας πάνε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Τρίπολης, εκεί μετά από 4 ώρες αναμονή απλά μου επιβεβαιωσαν το ΓΙΩΤΑ ΤΡΙΑ αοπλο χωρις καν να με εξετασουν η να με δουν. Δεν ειπα τιποτα, επεστρεψα στο στρατοπεδο... εκεί το μεσημεριανό σχεδόν δεν το ακούμπησα... ακόμα δεν μου επέτρεπε η κατάσταση και το σφύξιμο να φαω. Άρχισα να ανησυχώ αρκετά για τη κατάσταση μου.. αλλά είχα πει ότι θα το παλέψω, 25 ημέρες είναι θα περάσουν...το βράδυ της 2ης μερας με βρίσκει στο κρεβάτι με πόνο στο στομάχι και δυσκολία στον ύπνο... εντελώς ανήσυχο και αγχωμένο...Ήρθε η τρίτη ημέρα, ξύπνησα σε αρκετά άσχημη ψυχολογικά κατάσταση. Μας πάνε για μια ενημέρωση σε ένα αμφιθέατρο του στρατοπέδου. Ήμουν σχεδόν θολωμένος, ταχυκαρδία, ταχυπαλμία και μπαμ.. κρίση πανικού... ένιωθα ότι θα πάθω κάτι σοβαρό.
Χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα στη θολλούρα μου πηγαίνω σε κάποιον υψηλόβαθμο του λόχου μου. Του λεω να με παει σε ψυχολόγο. Με πήγε αμέσως. Εκεί εξήγησα στη ψυχολόγο την όλη κατάσταση μου, της εξήγησα ότι σε αυτή τη κατάσταση που είμαι και με όσα περνάω, δεν μπορώ να υπηρετήσω.. μου δίνει την επιλογή της απευθείας διετούς αναβολής, την παίρνω αμέσως, έχοντας στο μυαλό μου μόνο την οριστική απαλλαγή μετά το πέρας αυτών των δύο χρόνων. Με στέλνουν ξανά στην επιτροπή απαλλαγών του στρατιωτικού νοσοκομείου και χωρίς να τους δω για μια ακόμη φορά μου εγκρίνουν την διετή αναβολή για λόγους υγείας.
Γύρισα πίσω στο σπίτι μου, έχουν περάσει 2 εβδομάδες σχεδόν, και στο μυαλό μου είναι μόνο το θέμα του στρατού και όσα πέρασα εκεί μέσα. Φοβάμαι, αγχώνομαι, ακόμα και εδώ. Σκέφτομαι συνεχώς την διαδικασία που θα κάνω μετά από δύο χρόνια, και με πιάνει τρέλα στην ιδέα ότι μπορεί να το ξανα περάσω αυτό, σε περίπτωση που δεν μου δώσουν την απαλλαγή.
Πήγα σε δημόσιο ψυχίατρο του εξήγησα την ολη κατάσταση και μου εδωσε αντικαταθληπτική αγωγή. Ενώ μου είπε ότι εφόσον νιωθω οτι δεν μπορω να υπηρετησω, και οτι θα τα παθω ξανα ολα αυτα αμα ξανα μπω, να μην ξανα παω. Εγώ φοβάμαι πάρα πολύ ότι μετά από δύο χρόνια και εφόσον έχω γνωμάτευση από την ψυχίατρο που με παρακολουθεί, ότι θα με ξανα κατατάξουν και ότι θα πάθω τα ίδια.. και δεν θέλω.
Έχω και όλους εδώ να μου λένε να βρω δυναμη και να κόψω την αναβολή μετά από 6 μήνες και να κανω κανονικα τη θητεία μου.. όμως δεν μπορουν να καταλαβουν την φοβία μου και το άγχος μου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΕΤΟΣ. Αλλα επισης δεν μπορω να βρω κουραγιο, φοβαμαι τι θα γινει στο τέλος της διχρονης αναβολης μου..
Μπορει καποιος να με καθησυχάσει καπως; τι θα πρεπει να κανω μετα τη ληξη της αναβολης; παω στο φρουαρχειο της περιοχης μου και με καλουν στο 424 και μετα στο απαλλαγων του 424;
βοηθήστε με...
-->