Chessmaster
New member
Φίλοι, καλημέρα.
Ανοίγω αυτό το θέμα για ένα ζήτημα που νομίζω είναι ενδιαφέρον και πιστεύω ότι απασχολεί και άλλους που πρόκειται να μπουν στον στρατό σε μεγάλη ηλικία. Προσωπικά, όταν θα μπω στο στρατό θα είμαι 29μισό και όταν θα απολυθώ θα έχω 30ρήσει. Ένα θέμα που με απασχολεί είναι το πως θα καταφέρω να έρθω σε επικοινωνία με τους πολύ νεότερους μου με τους οποίους θα πρέπει να συμβιώσω. Υποθέτω ότι στο στρατό είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που ένας 30ρης πρέπει να επικοινωνεί αρμονικά και αποτελεσματικά με άλλους φαντάρους 19 και 20 χρονών.
Θα ήθελα εδώ να γραφτούν εμπειρίες από φίλους που πήγαν στο στρατό σε αρκετά προχωρημένη ηλικία (μετά τα 27-28) και το πως ήταν οι σχέσεις τους και οι επικοινωνία τους με τους μικρότερους που σίγουρα είναι η πιο μεγάλη μερίδα. Επίσης, θα ήταν ενδιαφέρον για μένα να μάθω και από πιο μικρούς σε ηλικία το πως αντιμετωπίζουν τους "παππούδες" του στρατοπέδου. Είναι δύκολο για έναν "παππού" φαντάρο (σίγουρα η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά εδώ μιλάμε για γενικούς κανόνες) να επικοινωνεί με τους μικρότερους; Πόσο έντονο είναι αυτό το "χάσμα γενεών" στο στρατό και πώς επιδρά στις σχέσεις των φαντάρων;
Παρεθέτω και ένα περιστατικό χάσματος γενεών που έχει πλάκα για να ανοίξει η κουβέντα:
Φίλος μου γεννημένος το 1978 κάνει θητεία στη Χίο όντας σχεδόν 30 πριν δυο-δυόμιση χρόνια. Σε μια τηλεόραση βλέπει κάτι αθλητικά μαζί με κάτι πιτσιρικάδες φαντάρους και κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Σαραβάκος και κάνει μια δήλωση ή κάτι τέτοιο. Οπότε αρχίζει ο δικός μου και κάνει μια δεκάλεπτη ανάλυση (το παιδί είναι φανατικός βάζελος) για το πόσο μεγάλος παίκτης ήταν ο Σαραβάκος, μιλάει για την πρόκριση με τη Γιουβέντους το 1991, για κάτι παλιούς τελικούς κυπέλλου κλπ. Κανένας άλλος δε συμμετέχει και οι άλλοι τον ακούνε σαν να δίνει διάλεξη. Σταδιακά αυτός καταλαβαίνει ότι οι άλλοι δε συμμετέχουν καθόλου γιατί πολύ απλά δε θυμούνται τον Σαραβάκο να παίζει. Κάποια στιγμή επεμβαίνει ένας πιτσιρικάς φαντάρος 18-19 χρονών και του λέει:
"Είστε τυχεροί εσείς οι παλιοί ρε. Παλιά βλέπατε καλύτερους παίκτες. Κι ο πατέρας μου όλο τα ίδια μου λέει..."
Τέζα ο φίλος μου, πρέπει να αισθάνθηκε πολύ γέρος εκείνη τη στιγμή... <!-- s:bravo -->:bravo<!-- s:bravo -->
Ανοίγω αυτό το θέμα για ένα ζήτημα που νομίζω είναι ενδιαφέρον και πιστεύω ότι απασχολεί και άλλους που πρόκειται να μπουν στον στρατό σε μεγάλη ηλικία. Προσωπικά, όταν θα μπω στο στρατό θα είμαι 29μισό και όταν θα απολυθώ θα έχω 30ρήσει. Ένα θέμα που με απασχολεί είναι το πως θα καταφέρω να έρθω σε επικοινωνία με τους πολύ νεότερους μου με τους οποίους θα πρέπει να συμβιώσω. Υποθέτω ότι στο στρατό είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που ένας 30ρης πρέπει να επικοινωνεί αρμονικά και αποτελεσματικά με άλλους φαντάρους 19 και 20 χρονών.
Θα ήθελα εδώ να γραφτούν εμπειρίες από φίλους που πήγαν στο στρατό σε αρκετά προχωρημένη ηλικία (μετά τα 27-28) και το πως ήταν οι σχέσεις τους και οι επικοινωνία τους με τους μικρότερους που σίγουρα είναι η πιο μεγάλη μερίδα. Επίσης, θα ήταν ενδιαφέρον για μένα να μάθω και από πιο μικρούς σε ηλικία το πως αντιμετωπίζουν τους "παππούδες" του στρατοπέδου. Είναι δύκολο για έναν "παππού" φαντάρο (σίγουρα η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά εδώ μιλάμε για γενικούς κανόνες) να επικοινωνεί με τους μικρότερους; Πόσο έντονο είναι αυτό το "χάσμα γενεών" στο στρατό και πώς επιδρά στις σχέσεις των φαντάρων;
Παρεθέτω και ένα περιστατικό χάσματος γενεών που έχει πλάκα για να ανοίξει η κουβέντα:
Φίλος μου γεννημένος το 1978 κάνει θητεία στη Χίο όντας σχεδόν 30 πριν δυο-δυόμιση χρόνια. Σε μια τηλεόραση βλέπει κάτι αθλητικά μαζί με κάτι πιτσιρικάδες φαντάρους και κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Σαραβάκος και κάνει μια δήλωση ή κάτι τέτοιο. Οπότε αρχίζει ο δικός μου και κάνει μια δεκάλεπτη ανάλυση (το παιδί είναι φανατικός βάζελος) για το πόσο μεγάλος παίκτης ήταν ο Σαραβάκος, μιλάει για την πρόκριση με τη Γιουβέντους το 1991, για κάτι παλιούς τελικούς κυπέλλου κλπ. Κανένας άλλος δε συμμετέχει και οι άλλοι τον ακούνε σαν να δίνει διάλεξη. Σταδιακά αυτός καταλαβαίνει ότι οι άλλοι δε συμμετέχουν καθόλου γιατί πολύ απλά δε θυμούνται τον Σαραβάκο να παίζει. Κάποια στιγμή επεμβαίνει ένας πιτσιρικάς φαντάρος 18-19 χρονών και του λέει:
"Είστε τυχεροί εσείς οι παλιοί ρε. Παλιά βλέπατε καλύτερους παίκτες. Κι ο πατέρας μου όλο τα ίδια μου λέει..."
Τέζα ο φίλος μου, πρέπει να αισθάνθηκε πολύ γέρος εκείνη τη στιγμή... <!-- s:bravo -->:bravo<!-- s:bravo -->