Natasa, σε καταλαβαίνω απόλυτα! (καλά, οχι μόνο εγώ αλλά και οι υπόλοιπες κοπέλες που είναι σε αυτό το forum!)
Σε 2 μερούλες κλείνουμε 4 μήνες στον στρατό.. Θυμάμαι όμως τον πρώτο καιρό πόσο διαφορετικά ήμασταν από το τώρα! Αγχωνόμουν για το τι μπορεί να του συμβαίνει, το πως τα περνάει.. Επίσης, έλειπε υπερβολικά ο ένας στον άλλον, κι έτσι αυτή η "απώλεια" εξελισσόταν σε ένταση..
Βέβαια, λέγοντας πως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά τώρα, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δεν λείπει ο ένας στον άλλον, πως δε νοιάζομαι, κτλ! Απλά έχουμε συνηθίσει! Ο πρώτος καιρός είναι ο δύσκολος, μετά αυτό γίνεται συνήθεια!
Σκέψου το ως ένα "αναγκαίο κακό" τον στρατό.. Σίγουρα αυτός ο ένας χρόνος είναι ένας χρόνος χαμένος από τη ζωή σας, αλλά δεν παύει και αυτό να χαρακτηρίζεται εμπειρία (όσο δύσκολη κι αν είναι).. Μπαίνετε στη δοκιμασία να δείτε πως θα ζει ο ένας μακριά απ' τον άλλον, τη διάρκεια και την ένταση των συναισθημάτων, και άλλα πολλά...
Οπότε, λογικό να αισθάνεσαι έτσι! <!-- s
-->
<!-- s
--> Όλες περάσαμε απ'αυτή τη φάση.. άλλες το αντιμετωπίσαμε με λιγότερο άγχος, άλλες με περισσότερο.. Σημασία έχει να στέκεσαι δίπλα στο αγοράκι σου και να σκέφτεσαι πως αυτό το οποίο περνάτε δεν είναι κάτι το μόνιμο! 12 μήνες είναι αυτοί! Θα περάσουν.. Και τα καλύτερα θα έρθουν! <!-- s:wink: -->:wink:<!-- s:wink: -->
(και όλα αυτά που λέω αφορούν γενικότερα τις καινούργιες κοπέλες του φόρουμ! Απλά αδραξα την ευκαιρία να τα πω απ' τα γραφόμενα της natasas! <!-- s
-->
<!-- s
-->)
Και όσο για τη μετάθεση.. Κι εμείς σε αναμονή είμαστε!! Ας σκεφτόμαστε για το καλύτερο... <!-- s
-->
<!-- s
-->