dimitris-salonica
New member
Ανοίγω το θέμα με αφορμή το TIPS για την επίσκεψη στο γιατρό της μονάδας +αναρρωτικές του αγαπητού Υγειονομικάριου, αναρτήσεις του οποίου με έχουν πραγματικά βοηθήσει στο παρελθόν. Αν και "σειρούλα" δεν τον έχω γνωρίσει παρά μόνο μέσω του φόρουμ. Ξεκαθαρίζω ότι η παρούσα ανάρτηση δεν αποτελεί "απάντηση" στα όσα ο Υγειονομικάριος έχει γράψει, και ότι προφανώς δεν επιδιώκω οποιουδήποτε είδους αντιπαράθεση, αλλά ορισμένα εκ των γραφομένων αν μη τι άλλο χρήζουν συζήτησης. (Το "Tips..." είναι κλειδωμένο και γι' αυτό άνοιξα νέο θέμα, επίσης δεν ενετόπισα κάποιο άλλο θέμα σχετικό. Όπως πάντα είναι στην ευχέρεια των διαχειριστών να το μετακινήσουν όπου νομίζουν!)
Μία από τις πλέον διαδεδομένες απόψεις, αυτή του κακού διοικητή που δασκαλεύει τον γιατρό να μη βγάζει ΕΥ, δεν ισχύει τουλάχιστον στον βαθμό που νομίζουν ορισμένοι. Η καριέρα ενός διοικητή θα καεί οριστικά όχι αν οποιοσδήποτε εκ των κληρωτών του πάθει ο,τιδήποτε, αλλά ακόμα κι αν υποστηρίξει έστω ότι έπαθε κάτι. Θα πει κανείς ότι έτυχε να πέσω εγώ σε "καλούς", όμως το παραπάνω το γράφω μετά λόγου γνώσεως. Ο πλέον "παράξενος" απλά θα επιδιώξει να εξακριβώσει ο... ίδιος πόσο άρρωστος είναι ο "άρρωστος", και αυτό μάλλον για τα στελέχη (ιδίως ΕΠΟΠ που συχνάζουν στα ιατρεία, κυρίως τις Παρασκευές...). Οι περισσότεροι Διοικητές τρέμουν μη συμβεί κάτι. Και αν κλωτσήσουν, με το που θα ακούσουν ότι ή πρέπει να συγκαλέσουν υγειονομική επιτροπή από στρατιωτικό νοσοκομείο ή να αναλάβουν πλήρως την ευθύνη για την υγεία του στρατιώτη που βγήκε ΕΥ για να το ακυρώσουν, κάνουν πίσω. Είτε για να μην εκτεθούν, είτε στη δεύτερη περίπτωση γιατί δεν έχουν τα κότσια να αναλάβουν την ευθύνη (που ο γιατρός έχει αυτομάτως επωμισμένη).
Σε σχέση με τον πληθυντικό: ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα όταν πήγα στην πρώτη μονάδα μου ήταν το να κόψω τον πληθυντικό. Δε λέω ότι αυτό είναι το σωστό, αλλά, προσωπικά καθαρά, έβρισκα υποκριτικό και εκνευριστικό το να μου μιλούν οι άλλοι φαντάροι στον πληθυντικό, μόνο και μόνο επειδή έβγαλα τη συγκεκριμένη σχολή. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν παιδιά που επιμένουν να με βλέπουν διπλό. Όσο δίκιο έχει ο Υγειονομικάριος στο ότι ο ιατρός αν και φανταράκι πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, άλλο τόσο άδικο πιστεύω ότι έχει στο συγκεκριμένο σημείο, για έναν απλό λόγο: και ο γιατρός πρέπει να αποτελεί κομμάτι της μονάδας, πρέπει να είναι δίπλα στους στρατιώτες (κυρίως) κάθε μέρα και όχι να τους βλέπει μόνο όταν χρειάζονται φάρμακα ή για να γλιτώσουν μια υπηρεσία. Και αυτό σημαίνει ότι η απόσταση ανάμεσα στον εκάστοτε εξεταζόμενο και τον γιατρό δεν μπορεί να είναι αυτή που θα είναι άυριο όταν θα έρχονται στο ιατρείο μας. Ο στρατιώτης πρέπει να εμπιστεύεται τον γιατρό και να τον σέβεται, επειδή ο ίδιος αποπνέει σεβασμό, και όχι για να τον καλοπιάσει και να τον βγάλει ΕΥ. Αν μπορούσα να δώσω μία συμβουλή στις επόμενες σειρές γιατρών αυτό θα τους έλεγα: βγείτε από το ιατρείο, χαραμίστε και καμιά εξοδό σας για να ασχοληθείτε με τους φαντάρους σας. Δε χαρίζετε χρόνο στον Στρατό. Έρχεστε κοντά σε ανθρώπους που ταλαιπωρούνται το ίδιο αν όχι περισσότερο από εσάς, με τη διαφορά ότι ανάμεσα σε αυτούς μπορεί κάποιος να σας χρειάζεται.
Ρομαντικά όλα αυτά, μέχρι αηδίας; Καλώς ή κακώς αυτός είναι ο ρόλος μας στον στρατό. Οι παθήσεις που έχουμε να γιατρέψουμε απαιτούν στις περισσότερες περιπτώσεις γνώσεις που η γιαγιά ή η μάνα μας διαθέτει στο έπακρον, λόγω εμπειρίας! Πιο πολύ η υπογραφή και η σφραγίδα μας χρειάζεται (ή χειρότερα απλά να υπάρχουμε) παρά οι γνώσεις μας. Η διαφορά του καλού από τον κακό γιατρό στον στρατό είναι το πόσο ασχολείται και νοιάζεται για τους ανθρώπους του. Με 9,5 μήνες εδω μέσα, μέσα από δυσκολίες που λίγοι γιατροί περνάνε, μπορώ να το πω: η μόνη, ναι η μόνη, πραγματική προσφορά μου είναι ότι κάθε φαντάρος νιώθει την ασφάλεια ότι θα βρει δυο αυτιά ανοιχτά για να τον ακούσουν. Και τρόμαξα όταν κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν αυτό για κάποια παιδιά με πραγματικά προβλήματα, που ενδεχομένως να είχαν υπερτιμήσει τις δυνατότητές μου.
Από τις τριάντα μέρες του μήνα βγάλτε άδειες, υπηρεσίες σε κανένα ΣΤΕΠ, υγειονομική κάλυψη σε κάποια βλακώδη διαδικασία (βολή, παραλαβή καυσίμων ή... κρεάτων, εξουδετέρωση ναρκών και δε συμμαζεύεται)... Αν δε θυσιάσουμε και κάποιες δικές μας ώρες για να γνωριστούμε με τους φαντάρους της μονάδας μας, όχι μόνο στον πληθυντικό θα μας μιλάνε, αλλά δε θα μας ξέρουνε παρά μόνο από το γελοίο κράνος μας. Κάθε στρατιώτης που μπαίνει στο ιατρείο και νοιάζεται για τυπικούρες, δε νιώθει άνετα ώστε να μιλήσει ανοιχτά. Αυτή είναι η δουλειά μας, να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά να βγάλουν ανώδυνα τη θητεία τους, όχι από το γελοίο φόβο "μην αυτοκτονήσουν" (αυτό είναι για τους διοικητές εφιάλτης, όχι για εμάς), αλλά για να μας νιώθουν διαρκώς δίπλα τους.
Στα πιο πεζά του πώς θα βγείτε ΕΥ, αν θέλετε να ακολουθήσετε τις συμβουλές του αγαπητού Υγειονομικάριου και πέσετε πάνω μου ατυχήσατε. Ο γιατρός που σέβεται τους υπολοίπους στρατιώτες της μονάδας του δεν εκμεταλλεύεται τον τίτλο του για να του ψήσουν εκτός σειράς το τοστ στο ΚΨΜ, ούτε για ένα τζάμπα φραπεδάκι, και, πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να ανταποδώσει τέτοιες χειρονομίες αβροφροσύνης.
Επίσης, όπως αμέσως καταλαβαίνουν όλοι, στον στρατό δεν μπορείς να απαιτήσεις τίποτα. Η φράση του Υγειονομικάριου "Αν έχεις πυρετό και ο γιατρός δε σε κρίνει Ε.Υ. έχεις δικαίωμα να το απαιτήσεις" ούσα τόσο αξιωματικά διατυπωμένη προβλέπεται από κάποιον κανονισμό; Και με ποιο όριο θερμοκρασίας;
Έχοντας εκνευριστικά πολλές γραφειοκρατικές γνώσεις σας δηλώνω υπευθύνως ότι μόνος αρμόδιος για να σας βγάλει ΕΥ είναι ο γιατρός και κανείς δεν μπορεί να τον υποχρεώσει γι' αυτό. Ο ΑΥΔΜ μπορεί να ζητήσει να σας απαλλάξουν από την υπηρεσία σας, αλλά ΕΥ δε βγάζει. Όσο για το αν μπορείτε να απαιτήσετε να βγείτε ΕΥ επειδή έχετε πυρετό, μπορείτε να το κάνετε, όσο και το να απαιτήσετε από τον διοικητή σας άδεια για την κηδεία της γιαγιάς σας... Αν ο γιατρός είναι σωστός δε θα περιμένει να το ζητήσετε, αλλά αν δεν είναι δεν μπορείτε να του το επιβάλλετε. Εκτός των άλλων ένα εικοσάχρονο παιδί σε καλή γενική κατάσταση με δεκατική πυρετική κίνηση και υπηρεσία θαλαμοφύλακα δεν έχει λόγο να βγει ΕΥ... Με άλλα λόγια το ιατρείο δεν είναι μπακάλικο, στο 37,6 ΕΥ, στο 38 ΕΥ δυο μέρες, στο 40 νοσοκομείο. Ο γιατρός εξετάζει και κρίνει με βάση τα στοιχεία που έχει μπροστά του, ξαναεξετάζει και αλλάζει γνώμη. Αυτός έχει την ευθύνη και τα υπόλοιπα είναι για να λέγονται.
Και για να μιλήσουμε καθαρά: δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να δουλέψετε τον γιατρό, ειδικά αν αυτός έχει ξοδέψει λίγο από τον "πολύτιμο" χρόνο του για να ασχοληθεί με τη μονάδα και να μάθει πρόσωπα και πράγματα. Σας έχει κόψει όχι απλά από την πρώτη στιγμή που μπαίνετε στο ιατρείο, αλλά και με το που σας βλέπει να πλησιάζετε από το παράθυρο. Το μόνο που μας τσατίζει είναι το δούλεμα. Για να μην αναφερθώ στο πόσες σκέψεις περνάνε από το μυαλό ενός άπειρου γιατρού... Μπείτε στο ιατρείο και μιλήστε με ευγένεια, αλλά και με αξιοπρέπεια και ευθύτητα: θέλω μια μέρα ΕΥ γιατί κουράστηκα από την άσκηση, γιατί χώρισα με την γκόμενα και δεν είμαι καλά, γιατί μάλωσα με τον μαλάκα τον επιλοχία και είμαι 7 μέσα... Αν ο γιατρός ξέρει τι του γίνεται ίσως να μη χρειαστεί να του πείτε και τίποτα. Για την ιστορία δεν έχω βγάλει ούτε μία φορά ΕΥ για απλή γαστρεντερίτιδα (δηλαδή εμετό και διάρροια), ούτε μία φορά. Και δεν είμαι από αυτούς που μοιράζουν τα Εντεροσεπτόλ και τα Πριμπεράν (οι γιατροί καταλαβαίνουν τι εννοώ) σαν καραμέλες. Οδηγίες, επανεξέταση και ένα τηλεφώνημα στα μαγειρεία για πιλαφάκι. Δηλαδή όταν σας πιάνει κόψιμο στο σπίτι σας τι κάνετε; Αυτό όμως προϋποθέτει την ανάληψη μιας ευθύνης: ότι ο γιατρός θα είναι εκεί αν η περίπτωση είναι σοβαρή. Αν απλά θέλει να βγει εξοδούχος, το ΕΥ είναι το εύκολο...
Σε αυτό το "εξοδούχος" επιμένω πολύ. Οι γιατροί δεν είναι απλοί φαντάροι. Δεν κάνουν υπηρεσίες (παρά μόνο σε ορισμένα ΣΤΕΠ), απέχουν της εκπαίδευσης, μπορούν να βγουν όποτε θέλουν, κανονικά δεν πρέπει να χρεώνονται ούτε καν όπλο! Όλα αυτά υπάρχουν διότι θεωρούνται πολύτιμοι. Αν το μόνο τους μέλημα είναι πώς θα φύγουν από τη μονάδα, τα κακεντρεχή ζηλόφθονα σχόλια των υπολοίπων είναι δίκαια.
Έχουμε αναλάβει μια ευθύνη. Όχι για τον περίφημο "όρκο" που δώσαμε, ξέρουμε ότι δε μας δεσμεύει και τόσο όσο κάποιοι νομίζουν..! Ούτε από τον φόβο μη μας πεθάνει ή αυτοκτονήσει κανένας... Η ευθύνη μας, το ξαναλέω, είναι να είμαστε δίπλα σε όποιον μας χρειάζεται και οι ανάγκες του να είναι η προτεραιότητά μας, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τις δικές μας.
Είπαμε, ρομαντικές αηδίες. Μέχρι κάποιοι να καταλάβουν τι εννοώ, είτε από τη θέση του γιατρού, είτε όχι...
Και φτάνω στο κυριότερο: τι εξυπηρετούν ακριβώς οι οδηγίες και οι συμβουλές για το πώς θα δουλέψει κάποιος τον γιατρό, πώς θα βγει ΕΥ ή θα πάρει αναρρωτική;
"Τι λες ρε στρατόκαυλε" θα σχολιάσει κανείς! Κι όμως. Κάθε άλλο παρά απήλαυσα τη θητεία μου και το πόσο άσχημα κατάφερα να περάσω μόνο από την ανυπαρξία βύσματος μπορεί να εξηγηθεί. Υποστηρίζω δε ανοικτά τη γενναία περικοπή της θητείας αν όχι την ίδια την κατάργησή της. Η λογική της λούφας όμως με εξοργίζει. Και εξηγούμαι.
Γιατί καταταχθήκαμε; Επειδή είναι υποχρεωτικό; Μέγα λάθος. Η θητεία ουσιαστικά είναι προαιρετική, όποιος δε θέλει τη σκαπουλάρει. Γιατί λοιπόν παρουσιαστήκαμε αν όχι για μια αξιοπρέπεια; Για να αποφύγουμε την ξεφτίλα του Ι5 (δεν κατακρίνω κανέναν, στη λογική όσων τελικά κατατάσσονται μπαίνω) ή, όπως κάποιος με πραγματικά προβλήματα προσαρμογής μου είπε "για να μπορεί να κυκλοφορήσει η μάνα μου στον δρόμο"; (αν και αυτό το τελευταίο το βρήκα υπερβολικό...)
Αφού λοιπόν στο ζύγισμα που κάναμε θεωρήσαμε θέμα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού το να υπηρετήσουμε ας μην ξεφτιλιζόμαστε γι' αυτόν τον έναν χρόνο. Δε χρειάζεται ούτε να κλαίγεστε, ούτε να χτυπιέστε, ούτε να παριστάνετε τους άρρωστους και να ξεφτιλίζεστε με καραγκιοζλίκια. Για μια σκοπιά λιγότερη δεν αξίζει τον κόπο. Δεν μπορείτε να υποκριθείτε τόσο καλά (αν ναι, χαλάλι σας).
Κάθε λουφάρισμα του καθενός εξ ημών δεν αποτελεί ούτε πράξη αντίστασης, ούτε χτύπημα στον στρατό. Χώσιμο κάποιου συναδέλφου είναι. Που μπορεί αύριο να κάνει το ίδιο και να κάνετε εσείς τις σκοπιές του. Γι' αυτό και θέλησα να δώσω την άλλη όψη με αυτήν την ανάρτηση, αν και καταλαβαίνω πόσο αλλόκοτα φαίνονται τα παραπάνω...
Μία από τις πλέον διαδεδομένες απόψεις, αυτή του κακού διοικητή που δασκαλεύει τον γιατρό να μη βγάζει ΕΥ, δεν ισχύει τουλάχιστον στον βαθμό που νομίζουν ορισμένοι. Η καριέρα ενός διοικητή θα καεί οριστικά όχι αν οποιοσδήποτε εκ των κληρωτών του πάθει ο,τιδήποτε, αλλά ακόμα κι αν υποστηρίξει έστω ότι έπαθε κάτι. Θα πει κανείς ότι έτυχε να πέσω εγώ σε "καλούς", όμως το παραπάνω το γράφω μετά λόγου γνώσεως. Ο πλέον "παράξενος" απλά θα επιδιώξει να εξακριβώσει ο... ίδιος πόσο άρρωστος είναι ο "άρρωστος", και αυτό μάλλον για τα στελέχη (ιδίως ΕΠΟΠ που συχνάζουν στα ιατρεία, κυρίως τις Παρασκευές...). Οι περισσότεροι Διοικητές τρέμουν μη συμβεί κάτι. Και αν κλωτσήσουν, με το που θα ακούσουν ότι ή πρέπει να συγκαλέσουν υγειονομική επιτροπή από στρατιωτικό νοσοκομείο ή να αναλάβουν πλήρως την ευθύνη για την υγεία του στρατιώτη που βγήκε ΕΥ για να το ακυρώσουν, κάνουν πίσω. Είτε για να μην εκτεθούν, είτε στη δεύτερη περίπτωση γιατί δεν έχουν τα κότσια να αναλάβουν την ευθύνη (που ο γιατρός έχει αυτομάτως επωμισμένη).
Σε σχέση με τον πληθυντικό: ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα όταν πήγα στην πρώτη μονάδα μου ήταν το να κόψω τον πληθυντικό. Δε λέω ότι αυτό είναι το σωστό, αλλά, προσωπικά καθαρά, έβρισκα υποκριτικό και εκνευριστικό το να μου μιλούν οι άλλοι φαντάροι στον πληθυντικό, μόνο και μόνο επειδή έβγαλα τη συγκεκριμένη σχολή. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν παιδιά που επιμένουν να με βλέπουν διπλό. Όσο δίκιο έχει ο Υγειονομικάριος στο ότι ο ιατρός αν και φανταράκι πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, άλλο τόσο άδικο πιστεύω ότι έχει στο συγκεκριμένο σημείο, για έναν απλό λόγο: και ο γιατρός πρέπει να αποτελεί κομμάτι της μονάδας, πρέπει να είναι δίπλα στους στρατιώτες (κυρίως) κάθε μέρα και όχι να τους βλέπει μόνο όταν χρειάζονται φάρμακα ή για να γλιτώσουν μια υπηρεσία. Και αυτό σημαίνει ότι η απόσταση ανάμεσα στον εκάστοτε εξεταζόμενο και τον γιατρό δεν μπορεί να είναι αυτή που θα είναι άυριο όταν θα έρχονται στο ιατρείο μας. Ο στρατιώτης πρέπει να εμπιστεύεται τον γιατρό και να τον σέβεται, επειδή ο ίδιος αποπνέει σεβασμό, και όχι για να τον καλοπιάσει και να τον βγάλει ΕΥ. Αν μπορούσα να δώσω μία συμβουλή στις επόμενες σειρές γιατρών αυτό θα τους έλεγα: βγείτε από το ιατρείο, χαραμίστε και καμιά εξοδό σας για να ασχοληθείτε με τους φαντάρους σας. Δε χαρίζετε χρόνο στον Στρατό. Έρχεστε κοντά σε ανθρώπους που ταλαιπωρούνται το ίδιο αν όχι περισσότερο από εσάς, με τη διαφορά ότι ανάμεσα σε αυτούς μπορεί κάποιος να σας χρειάζεται.
Ρομαντικά όλα αυτά, μέχρι αηδίας; Καλώς ή κακώς αυτός είναι ο ρόλος μας στον στρατό. Οι παθήσεις που έχουμε να γιατρέψουμε απαιτούν στις περισσότερες περιπτώσεις γνώσεις που η γιαγιά ή η μάνα μας διαθέτει στο έπακρον, λόγω εμπειρίας! Πιο πολύ η υπογραφή και η σφραγίδα μας χρειάζεται (ή χειρότερα απλά να υπάρχουμε) παρά οι γνώσεις μας. Η διαφορά του καλού από τον κακό γιατρό στον στρατό είναι το πόσο ασχολείται και νοιάζεται για τους ανθρώπους του. Με 9,5 μήνες εδω μέσα, μέσα από δυσκολίες που λίγοι γιατροί περνάνε, μπορώ να το πω: η μόνη, ναι η μόνη, πραγματική προσφορά μου είναι ότι κάθε φαντάρος νιώθει την ασφάλεια ότι θα βρει δυο αυτιά ανοιχτά για να τον ακούσουν. Και τρόμαξα όταν κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν αυτό για κάποια παιδιά με πραγματικά προβλήματα, που ενδεχομένως να είχαν υπερτιμήσει τις δυνατότητές μου.
Από τις τριάντα μέρες του μήνα βγάλτε άδειες, υπηρεσίες σε κανένα ΣΤΕΠ, υγειονομική κάλυψη σε κάποια βλακώδη διαδικασία (βολή, παραλαβή καυσίμων ή... κρεάτων, εξουδετέρωση ναρκών και δε συμμαζεύεται)... Αν δε θυσιάσουμε και κάποιες δικές μας ώρες για να γνωριστούμε με τους φαντάρους της μονάδας μας, όχι μόνο στον πληθυντικό θα μας μιλάνε, αλλά δε θα μας ξέρουνε παρά μόνο από το γελοίο κράνος μας. Κάθε στρατιώτης που μπαίνει στο ιατρείο και νοιάζεται για τυπικούρες, δε νιώθει άνετα ώστε να μιλήσει ανοιχτά. Αυτή είναι η δουλειά μας, να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά να βγάλουν ανώδυνα τη θητεία τους, όχι από το γελοίο φόβο "μην αυτοκτονήσουν" (αυτό είναι για τους διοικητές εφιάλτης, όχι για εμάς), αλλά για να μας νιώθουν διαρκώς δίπλα τους.
Στα πιο πεζά του πώς θα βγείτε ΕΥ, αν θέλετε να ακολουθήσετε τις συμβουλές του αγαπητού Υγειονομικάριου και πέσετε πάνω μου ατυχήσατε. Ο γιατρός που σέβεται τους υπολοίπους στρατιώτες της μονάδας του δεν εκμεταλλεύεται τον τίτλο του για να του ψήσουν εκτός σειράς το τοστ στο ΚΨΜ, ούτε για ένα τζάμπα φραπεδάκι, και, πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να ανταποδώσει τέτοιες χειρονομίες αβροφροσύνης.
Επίσης, όπως αμέσως καταλαβαίνουν όλοι, στον στρατό δεν μπορείς να απαιτήσεις τίποτα. Η φράση του Υγειονομικάριου "Αν έχεις πυρετό και ο γιατρός δε σε κρίνει Ε.Υ. έχεις δικαίωμα να το απαιτήσεις" ούσα τόσο αξιωματικά διατυπωμένη προβλέπεται από κάποιον κανονισμό; Και με ποιο όριο θερμοκρασίας;
Έχοντας εκνευριστικά πολλές γραφειοκρατικές γνώσεις σας δηλώνω υπευθύνως ότι μόνος αρμόδιος για να σας βγάλει ΕΥ είναι ο γιατρός και κανείς δεν μπορεί να τον υποχρεώσει γι' αυτό. Ο ΑΥΔΜ μπορεί να ζητήσει να σας απαλλάξουν από την υπηρεσία σας, αλλά ΕΥ δε βγάζει. Όσο για το αν μπορείτε να απαιτήσετε να βγείτε ΕΥ επειδή έχετε πυρετό, μπορείτε να το κάνετε, όσο και το να απαιτήσετε από τον διοικητή σας άδεια για την κηδεία της γιαγιάς σας... Αν ο γιατρός είναι σωστός δε θα περιμένει να το ζητήσετε, αλλά αν δεν είναι δεν μπορείτε να του το επιβάλλετε. Εκτός των άλλων ένα εικοσάχρονο παιδί σε καλή γενική κατάσταση με δεκατική πυρετική κίνηση και υπηρεσία θαλαμοφύλακα δεν έχει λόγο να βγει ΕΥ... Με άλλα λόγια το ιατρείο δεν είναι μπακάλικο, στο 37,6 ΕΥ, στο 38 ΕΥ δυο μέρες, στο 40 νοσοκομείο. Ο γιατρός εξετάζει και κρίνει με βάση τα στοιχεία που έχει μπροστά του, ξαναεξετάζει και αλλάζει γνώμη. Αυτός έχει την ευθύνη και τα υπόλοιπα είναι για να λέγονται.
Και για να μιλήσουμε καθαρά: δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να δουλέψετε τον γιατρό, ειδικά αν αυτός έχει ξοδέψει λίγο από τον "πολύτιμο" χρόνο του για να ασχοληθεί με τη μονάδα και να μάθει πρόσωπα και πράγματα. Σας έχει κόψει όχι απλά από την πρώτη στιγμή που μπαίνετε στο ιατρείο, αλλά και με το που σας βλέπει να πλησιάζετε από το παράθυρο. Το μόνο που μας τσατίζει είναι το δούλεμα. Για να μην αναφερθώ στο πόσες σκέψεις περνάνε από το μυαλό ενός άπειρου γιατρού... Μπείτε στο ιατρείο και μιλήστε με ευγένεια, αλλά και με αξιοπρέπεια και ευθύτητα: θέλω μια μέρα ΕΥ γιατί κουράστηκα από την άσκηση, γιατί χώρισα με την γκόμενα και δεν είμαι καλά, γιατί μάλωσα με τον μαλάκα τον επιλοχία και είμαι 7 μέσα... Αν ο γιατρός ξέρει τι του γίνεται ίσως να μη χρειαστεί να του πείτε και τίποτα. Για την ιστορία δεν έχω βγάλει ούτε μία φορά ΕΥ για απλή γαστρεντερίτιδα (δηλαδή εμετό και διάρροια), ούτε μία φορά. Και δεν είμαι από αυτούς που μοιράζουν τα Εντεροσεπτόλ και τα Πριμπεράν (οι γιατροί καταλαβαίνουν τι εννοώ) σαν καραμέλες. Οδηγίες, επανεξέταση και ένα τηλεφώνημα στα μαγειρεία για πιλαφάκι. Δηλαδή όταν σας πιάνει κόψιμο στο σπίτι σας τι κάνετε; Αυτό όμως προϋποθέτει την ανάληψη μιας ευθύνης: ότι ο γιατρός θα είναι εκεί αν η περίπτωση είναι σοβαρή. Αν απλά θέλει να βγει εξοδούχος, το ΕΥ είναι το εύκολο...
Σε αυτό το "εξοδούχος" επιμένω πολύ. Οι γιατροί δεν είναι απλοί φαντάροι. Δεν κάνουν υπηρεσίες (παρά μόνο σε ορισμένα ΣΤΕΠ), απέχουν της εκπαίδευσης, μπορούν να βγουν όποτε θέλουν, κανονικά δεν πρέπει να χρεώνονται ούτε καν όπλο! Όλα αυτά υπάρχουν διότι θεωρούνται πολύτιμοι. Αν το μόνο τους μέλημα είναι πώς θα φύγουν από τη μονάδα, τα κακεντρεχή ζηλόφθονα σχόλια των υπολοίπων είναι δίκαια.
Έχουμε αναλάβει μια ευθύνη. Όχι για τον περίφημο "όρκο" που δώσαμε, ξέρουμε ότι δε μας δεσμεύει και τόσο όσο κάποιοι νομίζουν..! Ούτε από τον φόβο μη μας πεθάνει ή αυτοκτονήσει κανένας... Η ευθύνη μας, το ξαναλέω, είναι να είμαστε δίπλα σε όποιον μας χρειάζεται και οι ανάγκες του να είναι η προτεραιότητά μας, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τις δικές μας.
Είπαμε, ρομαντικές αηδίες. Μέχρι κάποιοι να καταλάβουν τι εννοώ, είτε από τη θέση του γιατρού, είτε όχι...
Και φτάνω στο κυριότερο: τι εξυπηρετούν ακριβώς οι οδηγίες και οι συμβουλές για το πώς θα δουλέψει κάποιος τον γιατρό, πώς θα βγει ΕΥ ή θα πάρει αναρρωτική;
"Τι λες ρε στρατόκαυλε" θα σχολιάσει κανείς! Κι όμως. Κάθε άλλο παρά απήλαυσα τη θητεία μου και το πόσο άσχημα κατάφερα να περάσω μόνο από την ανυπαρξία βύσματος μπορεί να εξηγηθεί. Υποστηρίζω δε ανοικτά τη γενναία περικοπή της θητείας αν όχι την ίδια την κατάργησή της. Η λογική της λούφας όμως με εξοργίζει. Και εξηγούμαι.
Γιατί καταταχθήκαμε; Επειδή είναι υποχρεωτικό; Μέγα λάθος. Η θητεία ουσιαστικά είναι προαιρετική, όποιος δε θέλει τη σκαπουλάρει. Γιατί λοιπόν παρουσιαστήκαμε αν όχι για μια αξιοπρέπεια; Για να αποφύγουμε την ξεφτίλα του Ι5 (δεν κατακρίνω κανέναν, στη λογική όσων τελικά κατατάσσονται μπαίνω) ή, όπως κάποιος με πραγματικά προβλήματα προσαρμογής μου είπε "για να μπορεί να κυκλοφορήσει η μάνα μου στον δρόμο"; (αν και αυτό το τελευταίο το βρήκα υπερβολικό...)
Αφού λοιπόν στο ζύγισμα που κάναμε θεωρήσαμε θέμα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού το να υπηρετήσουμε ας μην ξεφτιλιζόμαστε γι' αυτόν τον έναν χρόνο. Δε χρειάζεται ούτε να κλαίγεστε, ούτε να χτυπιέστε, ούτε να παριστάνετε τους άρρωστους και να ξεφτιλίζεστε με καραγκιοζλίκια. Για μια σκοπιά λιγότερη δεν αξίζει τον κόπο. Δεν μπορείτε να υποκριθείτε τόσο καλά (αν ναι, χαλάλι σας).
Κάθε λουφάρισμα του καθενός εξ ημών δεν αποτελεί ούτε πράξη αντίστασης, ούτε χτύπημα στον στρατό. Χώσιμο κάποιου συναδέλφου είναι. Που μπορεί αύριο να κάνει το ίδιο και να κάνετε εσείς τις σκοπιές του. Γι' αυτό και θέλησα να δώσω την άλλη όψη με αυτήν την ανάρτηση, αν και καταλαβαίνω πόσο αλλόκοτα φαίνονται τα παραπάνω...