[quote author="panagosk"]στο στρατό στην αρχή γίνεσαι αχρείαστος και στη συνέχεια άχρηστος!σε κάνει ένα χρέπι, ένα σαπάκι, σου πάει τη ζωή πίσω έναν χρόνο χωρίς να σου προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ το σημαντικό!
για μένα όποιος καταφέρνει και δεν πάει για τον οποιοδήποτε λόγο είναι μάγκας και του βγάζω το καπέλο!και εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα , αν μπορούσα...[/quote]
Εγώ πάλι βγάζω το καπέλο σ' αυτούς που αποφεύγουν το στρατό για τις σπουδές τους, αυτούς που δεν θέλουν να αφήσουν το διδακτορικό τους στη μέση, αυτούς που δεν θέλουν να αφήσουν τη δουλειά τους να πάει χαμένη, αυτούς που δεν τα έχουν βρει όλα έτοιμα και πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να επιβιώσουν, αυτούς που έχουν ανάπηρους γονείς και ανήλικα αδέρφια να προστατέψουν. Αυτοί είναι οι μάγκες.
Οι υπόλοιποι, οι καλοπερασάκηδες, αυτοί που τα έχουν βρει όλα έτοιμα, αυτοί που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς τα λεφτά του μπαμπα, αυτοί που βλέπουν βουνό το στρατό γιατί δεν έχουν προσπαθήσει να πετύχουν τίποτα στη ζωή τους, αυτοί που δεν θέλουν να χάσουν την καλοπέραση για ένα χρόνο ... όλοι αυτοί που βγαίνουν Ι5, με βύσμα ή χωρίς, για τέτοιους λόγους, αυτοί είναι τα πραγματικά χρέπια και σαπάκια (δεν ξέρω τι σημαίνει σαπάκι).
Προσωπικά νομίζω ανήκω πιο πολύ στη δεύτερη κατηγορία. Το μόνο πρόβλημα που είχα μπαίνοντας στο στρατό ήταν οι σπουδές μου. Τα υπόλοιπα τα είχα όλα έτοιμα. Και η αλήθεια είναι ότι ο στρατός δεν μου πρόσφερε σχεδόν τίποτα, μόνο κάποιες εμπειρίες στις οποίες δεν θα επεκταθώ, άλλωστε είναι διαφορετικές για τον καθένα. Και πολλούς καλούς φίλους. Πήγα στο στρατό χωρίς να θέλω, γιατί ήταν κάτι υποχρεωτικό, κάτι που έπρεπε να το περάσω για να τελειώνω, και να βρω στη συνέχεια μια δουλειά για να σταθώ στα πόδια μου. Και τώρα που έχω απολυθεί, δηλώνω ότι θα ξαναπήγαινα, αρκεί να μη με στέλνανε πάλι στο Κουφόβουνο. Αλλά ακόμη κι εκεί, φρόντισα με κάθε τρόπο να περνάω καλά, να κάνω φιλίες και μέσα στη μαυρίλα του στρατοπέδου να κάνουμε όλοι μαζί ότι μπορούμε για να την παλέψουμε.
Ποιά είναι η σωστή νοοτροπία που πρέπει να έχετε στο στρατό? Ότι κι αν περνάτε υπάρχουν και χειρότερα. Ένας χρόνος είναι μόνο, κάντε ότι μπορείτε να περάσετε καλά αυτό το χρόνο, γιατί δεν θα τον ξαναζήσετε. Ξεχάστε ότι προβλήματα, δουλειές, σπουδές κλπ σας περιμένουν στον έξω κόσμο, και ξέγνοιαστοι φροντίστε απλά να είστε ξυρισμένοι, γυαλισμένοι, και να λέτε με κάθε ευκαιρία "Μάλιστα, κύριε Λοχαγέ/Διοικητά/Αρχιπήδαρχε", και στο επόμενο λεπτό να φιδιάζετε κάτω από ένα δέντρο και να ακούτε μουσική από το κινητό (κι ας απαγορεύονται τα κινητά) με τα άλλα συν-φαντάρια. Μην μετράτε τις μέρες και τις ώρες αντίστροφα. Δείτε τις 3ωρες σκοπιές σαν ευκαιρία να γνωρίσετε καλά τον άλλο σκοπάνθρωπο. Ίσως μ' αυτόν τον σκοπάνθρωπο να καταλήξετε κολλητοί φίλοι. Κι αν βρεθείτε σε γραφείο υπεύθυνοι για τις υπηρεσίες, μην θυσιάσετε τις φιλίες με τους άλλους φαντάρους για να πάρετε 5 εξόδους παραπάνω το μήνα. Φροντίστε μόνο να περνάτε καλά, μέσα και έξω απ' το στρατόπεδο, και να βοηθάτε αυτούς που δεν την παλεύουν.